Uiteindelijk brengen we er een week door in juli, uiteraard zonder sneeuw, maar wel in de blokhut met uitzicht over het meer én de 60 huskies, die ze mogen helpen verzorgen. Dat betekent dat Yuri af en toe best mee wil om in de omgeving iets te gaan doen, maar dan moeten we wél om half vier terug zijn om de honden eten te geven, lege bakken op te halen, water bij te vullen én poep te scheppen.
Als dat allemaal gedaan is mogen ze in de kennels, waar Ronan, Rev en Ripa, de jongsten van het spul, zich met groot enthousiasme op een verloren slipper storten. Of op een losse veter. Of een bril van een neus happen. En in een andere kennel wordt Marina's witte jas vakkundig van een originele, unieke husky-print voorzien, omdat ze absoluut even geknuffeld moet worden. En ja, wat maakt het uit dat het net lekker modderig is na een flinke regenbui? De jas wordt nu als trofee bewaard: de print ging er in de was gelukkig niet uit.
Een kwartiertje na voedertijd stijgt er een heerlijk groepsgehuil op uit de kennels, maar verder is het, als jachthond Dexter niet voor drukte zorgt, heerlijk rustig. Geen autogedruis op 10 meter van je tuintafel, en al helemaal geen langsscheurende pizza-coureurs, wát een verademing. Hoewel de verlatenheid voor Richard wel een beetje te veel van het goede is misschien, ook goed om te merken. Zelf zou ik het er best uithouden, genoeg te doen, maar ja, er moet wel geld verdiend worden. Per slot van rekening hebben we drie kinderen die nog een vak moeten leren. We zullen wat concessies moeten doen aan het principe "Rust en ruimte". De frisse lucht zal wel niet zo'n probleem vormen, als we de steden kunnen vermijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten