Sofia en Elvira

Tijdens onze week in Hälsingland woonden we zo ongeveer op de veranda. Op één dag na was het heerlijk weer, en we hadden de beschikking over de complete begane grond van een boerderij. Ontbijten op de veranda, eindeloos lezen en handwerken op de veranda, lunchen op de veranda, avondeten op de veranda - het was maar goed dat paardje Egon zijn eigen weitje en stal had! Achter de veranda een grasveld, daarachter weer een wei, met kalveren, die ons maar raar vonden, en de eerste dagen regelmatig op een rijtje achter het hek naar ons stonden te staren. Om vervolgens schielijk weg te stuiteren, staarten omhoog, als we te dicht bij kwamen. Maar zelfs aan ons was te wennen.

Sofia en Elvira hadden het al heel snel in de gaten: zodra Marina, Eva of Yuri in de buurt kwamen lag één van de twee plat op de zij achter het hek, om lekker geborsteld te worden. Of om een hardloopwedstrijd te doen, wie het eerst aan de andere kant van de wei is. Sofia en Elvira waren de twee biggen, die hun nachtverblijf in de stal van Egon hadden. Hoewel ze wel hun best deden om zich onder het hek door te graven, dat wel.

Voor mij was na die week één ding heel erg duidelijk: ons Zweedse huis moet een grote keuken hebben, liefst heel groot. En als het even kan ook een veranda. Maar de keuken is belangrijker. En als er dan ook nog in de buurt Bollnäs-fil te koop is, zit het wel snor. Fil, daar moet je van houden. Het heeft de textuur van yoghurt, maar dan van wat wij thuis noemen "échte yoghurt", niet die aangezuurde troep die hier verkocht wordt. Lekker romig, met de smaak van vers gekarnde karnemelk van de boerenmarkt. Naturel niet te versmaden (vind ik, evenals Richard en Marina, maar Eva en Yuri vinden het niet te hachelen), maar met verbrokkeld tünnbrod en wat vers zomerfruit een ware ontbijt-delicatesse. Uiteraard bestaan er ook tig vormen fil met smaakjes en fruit al toegevoegd. Die uit Bollnäs is in heel Zweden beroemd, en laat ons die week nu net een paar km van Bollnäs zitten! Dat was boffen.

De eieren kwamen die week bij de boerderijkippen vandaan - als ze zin hadden om eieren te leggen. Soms waren ze nog warm als we ze kregen, de pannenkoeken smaken dan toch opeens heel anders. Op een mooie zomerse namiddag kwam de haan met een paar van zijn kippen langs de veranda wandelen. Aangezien de eigenaren boven ons op hun balkon zaten, gingen we ervanuit dat dat volstrekt legitiem was. Maar even later ontstond er toch een grote klopjacht op de ontsnapte kippen, die inmiddels heerlijk bij de kalveren in de wei liepen, en zich de zojuist verworven vrijheid niet meteen weer lieten afnemen. Pas toen het al flink begon te schemeren werd de laatste voortvluchtige tussen de bessenstruiken vandaan gehaald.

Qua natuur sprak Hälsingland ons erg aan: vriendelijk, groen, bossen, meertjes, rivieren, landbouwgrond, en overal één of meer handenvol huizen neergestrooid. Lekker geen ruilverkaveling. En als je ergens rijdt en je twijfelt even, dan heb je niet meteen een toeterende auto op je bumper. Ruimte zat, ook op de weg en dat rijdt lekker! In zo'n gebied als dit zouden we allemaal wel kunnen wonen. Dat komt eigenlijk wel goed uit, want Värmland schijnt hier wel erg op te lijken. Maar daarover later!