Geen foto's vandaag - het ene toestel is nog met Marina in Nederland, het andere met Richard mee naar Noorwegen, waar ze deze week in Halden een aantal openluchtuitvoeringen van Carmen doen.
Inmiddels heb ik er twee bezoekjes aan Arvika opzitten. Van Arvika zelf heb ik eigenlijk niets gezien, omdat Ingesund aan de overkant van het meer ligt. Dat het een deel van Karlstad's uni is zie je al snel, als je de afslag neemt: eerst kom je langs een "second hand"-winkel, en schuin ertegenover zag ik een pizzeria. Dan zijn de studenten gewoonlijk niet ver...
Op de repetitiedag kreeg ik een mooi schema van wie wanneer welk stuk kwam repeteren. Sleutel van een leskamer, én een sleutel om de gang in te kunnen komen. (Mijn lunch ging in de koelkast in de docentenkamer, en ook daar, in de keuken, een stuk of acht magnetrons en twee vaatwassers, zoals Rich over de repetitieruimte in Karlstad ook al meldde.) Een half uurtje om in te spelen, en toen zou de eerste student komen. Meteen het lastigste stuk, de Legende van Enescu. Maar geen student. Hij bleek zich verslapen te hebben... Nee, hij kon ook niet om drie uur na zijn medestudenten komen, want moest direct door naar het ouderlijk huis, in Falun. Lijkt niet ver, op de kaart, maar onderschat de afstanden in Zweden niet! Zondag of maandag misschien?
Gelukkig kwam de rest wel, en meldde de langslaper zich de volgende dag per telefoon. Van Falun ging hij naar de westkust, ongeveer 400 km van Molkom af, moest daar op een bruiloft spelen, en wist niet hoe laat hij zondag terug zou zijn. Uiteindelijk kwam hij tot de conclusie dat het met trein of bus niet zou lukken, en werd een kameraad ingeschakeld die ook op die bruiloft speelde, en die een huurauto had geregeld voor een week ( veel vrije dagen nu hier in Zweden, en ook hij moest vandaag examen doen). Zondagavond om half acht kwamen ze uiteindelijk toch nog hier aangeland. Wát een moeite voor een uur repeteren - hiervandaan naar Arvika was daarna nog bijna anderhalf uur rijden voor ze.
Ik neem aan dat iedereen bevorderd is naar het volgende jaar - na al het spelen heb ik de vergadering der docenten en de uitslag niet meer afgewacht en ben naar huis gereden, waar de thermometer voor zowel binnen als buiten rond de 27 graden aanwees. Eén van de kandidaten was ziek, en ik ben gewoon moe. Mijn zenuwen gingen nogal met me op de loop vandaag, dat was wel jammer, ik heb hele rare dingen gespeeld, maar ook hele mooie. Na een jarenlange onderbreking van het podiumgebeuren kon ik moeilijk een wondertje verwachten onder deze omstandigheden. De studenten had ik een wat stabielere begeleiding gegund, maar evengoed hebben ze erg mooi gespeeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten