Crazy for you

...zo heet de nieuwste productie van Wermland Opera. Het is een musical gebaseerd op de grootste hits van George Gershwin, dus dat is genieten...leuk om met saxofoons en ritmesectie te spelen! Het filmpje geeft de goeie sfeer weer in het operahuis hier in Karlstad. Ook meteen goed om Zweeds te oefenen:)http://www.nwt.se/webb-tv/article971741.ece

Nog even blijven

Inmiddels zijn we wat wijzer over de situatie in het ziekenhuis. Mijn vader bleek ook een lichte longontsteking te hebben, waarvoor hij antibiotica krijgt. De medicatie tegen de fibrose is weer terug bij wat hij oorspronkelijk kreeg, en toen ik hem gisteren aan de telefoon kreeg, praattte hij voor mijn gevoel een beetje zijn mond voorbij door te zeggen dat het praten wat lastig was door het zuurstofslangetje... Dus die opname was duidelijk niks te vroeg.

Vandaag zou de eigen arts langskomen, hij slaapt goed, het eten is lekker, hij vermaakt zich prima, de verpleging is aardig, dus niks om je zorgen over te maken.

Toch heb ik maar even een berichtje naar mijn nichtje in Rozendaal gestuurd, dat hij hoogstwaarschijnlijk woensdag niet kan komen eten, zoals ze hadden afgesproken. Ze waren elkaar bij de Airborne-tocht tegen het lijf gelopen, toen die door Heelsum kwam, en hij daar stond te filmen - ze liepen rechtstreeks het beeld in naar hem toe...

Afbouwen...

Vandaag wachten we. Op een telefoontje uit Rijnstate, Arnhem, of uit Heelsum of Renkum. Al sinds de zomer is mijn vader aan het afbouwen met medicijnen die hij krijgt in verband met zijn longfibrose. Er zijn regelmatig longfunctie-onderzoeken, en dankzij de medicatie wordt de fibrose niet erger, tot nu toe. Alleen is zijn actieradius enigszins beperkt.

Omdat de situatie stabiel blijft vond de longarts, dat hij wel geleidelijk kon afbouwen met de medicijnen. Daarbij moest hij dan wel rekening houden met "goede" en "slechte" dagen, in die zin dat hij de ene dag rustig kan functioneren, maar het op andere dagen dan weer benauwder heeft. We hadden hier in Zweden dan zo onze bedenkingen over hoever dat "benauwder" dan nog rekbaar mag zijn - in ieder geval vond mijn vader het allemaal prima gaan, zoals altijd, en "hij paste zich wel aan". Wij vinden het niet zo fijn, dat hij bijvoorbeeld na het doen van de boodschappen in de supermarkt aan de overkant thuis eerst minstens 5 minuten moet uithijgen, maar ja, hij zat daar niet zo mee, blijkbaar.

Totdat we vanmorgen een telefoontje kregen van Reina, onze en met name papa's steun en toeverlaat in huishouden en bij andere kleine dingen. Ze was rond zeven uur door hem gebeld, dat hij al vanaf 5 uur op de rand van het bed zat, en eigenlijk niets meer kon. Dus belde ze de huisartsenpost dat het wel belangrijk was, haalde haar kinderen uit bed, en ging poolshoogte nemen. Toen ze er arriveerde waren ze er al, en er werd een ambulance gebeld, omdat hij inderdaad zonder zuurstof geen kant meer uit kon. Hij deed zelf al wel weer stoer, en ze mocht vooral ons níet bellen. Nou vráág ik je!

Maar goed, nu dus afwachten wat de longarts zegt, en hopen dat het alleen maar aan een te lage medicatie ligt en er geen andere dingen aan de hand zijn. In onze ogen had het allang afgelopen moeten zijn met dat geminder - je moet je toch nog een beetje kunnen bewegen als je 86 bent en dozijnen interesses hebt?

Het is misschien nu niet zo'n aardig stukje, maar frustatie, boosheid en verdrietigheid (die eigenwijzigheid ook altijd...) horen er nu eenmaal ook bij als je zover weg gaat wonen en enig kind bent.

Toch?

Houdini??

In één van de vorige blogs schreef ik geloof ik al eens over de eerste fase van de sloop van ons huis, door de twee pups ingezet zodra ze hier hun intrede deden. Ook buiten op de veranda lieten ze zich niet onbetuigd, zodat we hier en daar al een plankje tegen de buitenkant van het hekwerk hebben getimmerd, en ergens anders een grote steen of de barbecue voor een aangevreten, licht vermolmd stuk hout geschoven. Evengoed grapten we vaak, dat ze weer eens bezig waren ontsnappingstunnels te graven.

Dat bleek gistermiddag niet ver bezijden de waarheid, zo ontdekten we toen we binnen aan de koffie zaten, en de deur naar de veranda even open hadden omdat opeens de zon er zo lekker door kwam, na de regen en de wind van de laatste paar dagen. Normaal gesproken komt er dan een regelmatig gegrom en gekef van buiten, afgewisseld door langsrennende hondenpootjes. Maar dit keer vond ik het zó opvallend rustig, dat ik toch maar even om de hoek keek. Links geen honden. Rechts geen honden. Onder het trappetje ook geen honden. Wel zag ik opeens Gaia op het gazon wandelen, en naast de veranda waren er paar planten enorm aan het deinen.

Gelukkig komen ze altijd met een noodvaart aanscheuren als we met de snoepjespot rammelen, en hadden we ze snel weer binnen. Bij inspectie van de veranda bleek, dat er één enkel plankje wat los was gekomen, en dat week zowel naar buiten als opzij voldoende ver om twee hondjes van nog geen 5 kilo door te laten. Naar buiten wel, maar niet meer terug naar binnen, dus een weg terug was er voor ze niet, althans niet langs die kant...

Dus dat wordt voorlopig niet meer buiten spelen voor ze, want bij het volgende bezoekje aan de veranda doken ze onmiddelijk wéér in dat gat. Gelukkig is de zon gebleven, zodat Marina en ik ze vandaag naar de parkeerplaats bij de sportvelden hebben gereden voor een lánge wandeling in het bos. Aangelijnd, uiteraard, want als ze iets héél interessants zien, zijn ze opeens vergeten hoe ze heten en wat "kom" betekent.

Harmonium

Zo, we zijn weer een leuke ervaring rijker! De eerste "Klassisk Lördag", de "Klassieke Zaterdag",  van het seizoen zit erop, met een kamermuziekconcert in de oude Wermlands Banken, we hadden werkelijk het gevoel in een kleine versie van Gringotts, uit de Harry Potter films, terecht te zijn gekomen. De kobolden ontbraken...

Deze week was cellist Jakob Koranyi te gast bij het orkest, hij speelde afgelopen donderdag een fantastisch concert van Shostakovitch. Het was de bedoeling dat hij ook zou spelen met musici van Wermlands Operan, en vóór de zomervakantie konden orkestleden werken voorstellen voor het programma. Het leek Richard erg leuk om Bagatelles (op. 47) van Dvorak te spelen: twee violen, cello, en een harmonium, het is ooit geschreven voor een kamermuziekavond ten huize van een vriend van Dvorak in Praag, die een harmonium had staan.

Dat betekende, dat er een klopjacht ontstond op een harmonium. Er werd er aanvankelijk wel één gevonden, maar die stond wel érg laag gestemd, waardoor het op stemming houden van een cello wel eens een groot probleem kon worden. In principe kon de harmoniumpartij wel op een gewone piano gespeeld worden, maar om nu voor één werk een vleugel naar de bank te transporteren... Uiteindelijk bleken er in Karlstad wel drie harmoniums te staan, allen in enigszins twijfelachtige conditie/stemming. Of ik eventueel op een electrische piano zouden kunnen spelen, met een harmonium-instelling?

Dat hebben we de eerste repetitie geprobeerd. Het beviel bijzonder slecht: ik hoorde de andere drie zowat niet, de klank mengde totaal niet met die van de strijkers, en bleef uitermate steriel. Crescendo of diminuendo op één toon, wat juist bij een harmonium zo leuk is, was totaal onmogelijk. De cellist bleek uiteindelijk helemaal geen probleem te zien in een lagere stemming van een harmonium, dus de volgende dag werd een harmonium naar de repetitieruimte gehaald. Ik heb daar uitgebreid zitten studeren, en had daarna flink spierpijn in de benen: tráppen dat ik gedaan heb! Hoe harder je trapt, hoe meer lucht je toevoert, dus hoe meer klank. Nou ja, tot op zekere hoogte. En als je niet trapt, diminuendo, en uiteindelijk stilte. Het duurde even voor ik doorhad hoe dat het beste ging.

De tweede repetitie dus met harmonium, en gelukkig was de pianostemmer inmiddels geweest om twee niet werkende toetsen te repareren (een bes heb je opvallend vaak nodig in g mineur...). Tijdens het concert op de bank hadden we dan ook nog de beste opstelling gevonden, en we hebben lékker zitten spelen. Voor Jakob bleek het ook nog eens de eerste keer te zjn dat hij met harmonium speelde, die had het ook naar zijn zin.

Toen hij hoorde dat we uit Nederland kwamen vroeg hij, of we Erwin Schiffer of Kati Sebestyen kenden. Ja, dus, vanuit het Tilburgs Conservatorium. Het waren familieleden van hem. Zijn moeder had bij Kati gestudeerd, in Brussel. En de naam Johan Lommelen kende hij ook vanuit Brussel. Voor de niet-ingewijden: dat was Richard's vioolleraar, die zó vréselijk veel voor ons gedaan heeft. Die Richard vertelde dat hij mij maar moest vragen hem te begeleiden op de Oskar Back wedstrijd, waarna we zijn blijven spelen samen. Zodat we het uiteindelijk aan Johan te danken hebben dat we het nu in Zweden zo naar onze zin hebben.

Het lijkt erop, dat dit concert voor mij nog een leuke nasleep gaat krijgen: wat ik verder deed qua werk. En toen ik meldde geen vaste baan te hebben, werd mij verteld dat ze een groot tekort aan pianisten hebben bij het orkest. De repetitor was ook al gestopt. Of ze me misschien konden bellen?

Hondentoilet?

De twee hondjes doen héél dapper hun best om zindelijk te worden. Zolang wij er maar aan denken om pakweg elke anderhalf uur even met ze de tuin in te lopen gaat dat eigenlijk al een paar weken erg goed. Ze zijn nu drie maanden, en hebben hun eigen manier om ons te waarschuwen "als ze merken dat ze moeten". Asso probeert zelfs al om een achterpootje, heel voorzichtig, een centimeter of twee op te tillen tijdens het plassen. Soms denkt hij er een paar meter verderop pas aan, en hinkelt dan alsnog eventjes een stapje of twee.

Ze hebben goed begrepen, dat je binnenshuis je behoefte niet hoort te doen, en dat betekent dat we soms, na een mooie wandeling, opeens de laatste twintig meter moeten sprinten, waarna de één of de ander heel opgelucht in eigen tuin een grotere of kleinere boodschap doet. Dat lopen ze dan de hele wandeling op te houden...

En elke nacht komt Gaia een keertje, soms twee keer, de trap op om ons te waarschuwen. Aanvankelijk deden we het dan zo, dat we allebei naar beneden gingen: de één ging dweilen en poep scheppen, de ander nam de honden mee de tuin in. Nu hoeft er maar één van ons op te staan, om een trotse Gaia naar beneden te dragen, die een snuit trekt van: Heb ik dat niet netjes gedaan zo? Vaak staat Asso dan heel hoopvol onder aan de trap naar boven te kijken, of hangt al tegen de voordeur te knikkebollen. Hondjes buiten zetten, even naar de sterren kijken, en voor de zekerheid even een korte inspectie voor de deur van het toilet beneden. Gaia heeft schijnbaar door, dat de mensen daar hun behoefte doen, want daar troffen we haar al een paar keer aan, een beetje schuldig kijkend (ze kreeg de deur niet open...), bij een enórme plas of anderszins.

Bestaan er hondetoiletten voor binnenshuis?