Afbouwen...

Vandaag wachten we. Op een telefoontje uit Rijnstate, Arnhem, of uit Heelsum of Renkum. Al sinds de zomer is mijn vader aan het afbouwen met medicijnen die hij krijgt in verband met zijn longfibrose. Er zijn regelmatig longfunctie-onderzoeken, en dankzij de medicatie wordt de fibrose niet erger, tot nu toe. Alleen is zijn actieradius enigszins beperkt.

Omdat de situatie stabiel blijft vond de longarts, dat hij wel geleidelijk kon afbouwen met de medicijnen. Daarbij moest hij dan wel rekening houden met "goede" en "slechte" dagen, in die zin dat hij de ene dag rustig kan functioneren, maar het op andere dagen dan weer benauwder heeft. We hadden hier in Zweden dan zo onze bedenkingen over hoever dat "benauwder" dan nog rekbaar mag zijn - in ieder geval vond mijn vader het allemaal prima gaan, zoals altijd, en "hij paste zich wel aan". Wij vinden het niet zo fijn, dat hij bijvoorbeeld na het doen van de boodschappen in de supermarkt aan de overkant thuis eerst minstens 5 minuten moet uithijgen, maar ja, hij zat daar niet zo mee, blijkbaar.

Totdat we vanmorgen een telefoontje kregen van Reina, onze en met name papa's steun en toeverlaat in huishouden en bij andere kleine dingen. Ze was rond zeven uur door hem gebeld, dat hij al vanaf 5 uur op de rand van het bed zat, en eigenlijk niets meer kon. Dus belde ze de huisartsenpost dat het wel belangrijk was, haalde haar kinderen uit bed, en ging poolshoogte nemen. Toen ze er arriveerde waren ze er al, en er werd een ambulance gebeld, omdat hij inderdaad zonder zuurstof geen kant meer uit kon. Hij deed zelf al wel weer stoer, en ze mocht vooral ons níet bellen. Nou vráág ik je!

Maar goed, nu dus afwachten wat de longarts zegt, en hopen dat het alleen maar aan een te lage medicatie ligt en er geen andere dingen aan de hand zijn. In onze ogen had het allang afgelopen moeten zijn met dat geminder - je moet je toch nog een beetje kunnen bewegen als je 86 bent en dozijnen interesses hebt?

Het is misschien nu niet zo'n aardig stukje, maar frustatie, boosheid en verdrietigheid (die eigenwijzigheid ook altijd...) horen er nu eenmaal ook bij als je zover weg gaat wonen en enig kind bent.

Toch?