Woensdag weer een schitterende reis terug naar Nederland gehad, de kinderen hebben drie dagen lang probleemloos zelfstandig het huishouden gerund. Nog vier dagen de tijd om te pakken, dat leek erg weinig, maar dankzij het feit dat we eigenlijk al máánden aan het opruimen waren ging het erg vlot. De afgelopen paar weken al iedere dag een doos ingepakt. Het leek nergens op te slaan, maar was uiteindelijk heel erg fijn: veel tijd overgehouden om nog even lekker voor de tv te hangen, en mensen te spreken.
Yuri en Eva mochten een week geleden hun schoolboeken al inleveren, die zijn deze week niet meer naar school geweest. Tijd voor de kapper, voor het testen van de ogen en het bestellen en ophalen van een nieuwe bril, en al die kleine dingetjes waardoor je anders opeens in de stress schiet als het buiten schooltijd óók nog moet gebeuren. Vorig weekend mocht Yuri nog diploma zwemmen, omdat hij er dit weekend niet is: laatste logeerweekend van het logeerhuis.
Naar het stadhuis om ons uit te schrijven uit het bevolkingsregister, alleen jammer dat we geen uitschrijvingsbewijs meekregen. Rich stuurde daar een mailtje over, en kreeg een bericht vol taalfouten terug waarin ons uittreksels uit het geboorteregister werden toegezegd. Daar gaan we weer... Morgen nóg een keer naar het stadhuis dus.
Inmiddels zijn we zo ongeveer klaar met inpakken. Er hangt nog een laatste was te drogen, en er is nog wat serviesgoed in vaatwasser en lades. Kasten en bedden uit elkaar gehaald, plankjes van de muur. Morgen rond twaalf uur komen er nog mensen meubilair ophalen wat we niet meeverhuizen. Ben nu alleen bang dat ik de overgebleven troep niet meer kan aanmelden voor het grofvuil, maar dan hoop ik maar dat onze buren ons daarmee een handje willen helpen. Ik vraag me serieus af hoe lang de verhuizers morgen over het laden van de vrachtwagen gaan doen - ze komen met drie man... kan nooit lang duren, heb ik het idee. Hoop dat ze handig zijn in het afhalen van lampen, want dat zien we zelf niet zo voor ons, hebben een overdreven ontzag voor electriciteitsaangelegenheden...
zondag 30 januari 2011
We hebben twee huizen!
Maandagochtend kwart over zeven zaten Rich en ik in de trein naar Schiphol, met twee gróte koffers met kleding, handdoeken, plastic borden en bestek. En in de handbagage voldoende voor twee overnachtingen in Dyvelsten. Mooi op tijd in Oslo Gardermoen geland, en de auto stond weer netjes voor ons klaar. Geen kleintje, zoals we hadden besteld, maar een Ford station. Heel fijn met die grote koffers!
Práchtig weer om te rijden, pauze in Arvika in de stationsrestauratie, waar we een wrap bestelden. Dat bleek een flinke maaltijd te zijn, ons geheugen voor de Zweedse maaltijden was meteen weer wakker geschud... In Dyvelsten werden we meteen door Linda meegetroond, de keuken in, waar broodjes stonden te rijzen op de bakplaat. Semlor. Als ze gebakken zijn laten afkoelen, kapje eraf, uithollen, vullen met amandelspijs en geslagen room. Goed, wij gingen even heerlijk in de sauna bijkomen van de reis, en even later werd er op de deur geklopt. Er stond een dienblad voor ons klaar met twee kopjes, een pot thee, en twee semlor. Lekkerrrr!
Dinsdagochtend om tien uur bij de bank in Karlstad. Er was al een bankrekening voor ons geopend, zodat we netjes maandelijks onze rente en aflossing zouden kunnen gaan betalen. De papieren voor de hypotheek en de lening lagen ook al klaar. Internetbankieren aangevraagd, pasjes komen nog over de post (moeten nog vragen waar onze brievenbus eigenlijk is...), dat kon gewoon met een tijdelijk personsnummer, werd ter plekke voor ons door de bank geregeld. Waar hadden we nu al die toestanden voor, eigenlijk, een paar maanden geleden??? Een half uurtje later kwamen ook de makelaar en de verkopers, en nog een hele reeks handtekeningen verder kregen we een bos met drie sleutels. Passen overal op, de vierde sleutel was nog bij de schoonmaaksters, die waren nog bezig. De makelaar zorgde er in drie minuten tijd nog even voor, dat het huis verzekerd was, en om elf uur stonden we weer buiten.
Tot half februari hebben we dus twee huizen.
Práchtig weer om te rijden, pauze in Arvika in de stationsrestauratie, waar we een wrap bestelden. Dat bleek een flinke maaltijd te zijn, ons geheugen voor de Zweedse maaltijden was meteen weer wakker geschud... In Dyvelsten werden we meteen door Linda meegetroond, de keuken in, waar broodjes stonden te rijzen op de bakplaat. Semlor. Als ze gebakken zijn laten afkoelen, kapje eraf, uithollen, vullen met amandelspijs en geslagen room. Goed, wij gingen even heerlijk in de sauna bijkomen van de reis, en even later werd er op de deur geklopt. Er stond een dienblad voor ons klaar met twee kopjes, een pot thee, en twee semlor. Lekkerrrr!
Dinsdagochtend om tien uur bij de bank in Karlstad. Er was al een bankrekening voor ons geopend, zodat we netjes maandelijks onze rente en aflossing zouden kunnen gaan betalen. De papieren voor de hypotheek en de lening lagen ook al klaar. Internetbankieren aangevraagd, pasjes komen nog over de post (moeten nog vragen waar onze brievenbus eigenlijk is...), dat kon gewoon met een tijdelijk personsnummer, werd ter plekke voor ons door de bank geregeld. Waar hadden we nu al die toestanden voor, eigenlijk, een paar maanden geleden??? Een half uurtje later kwamen ook de makelaar en de verkopers, en nog een hele reeks handtekeningen verder kregen we een bos met drie sleutels. Passen overal op, de vierde sleutel was nog bij de schoonmaaksters, die waren nog bezig. De makelaar zorgde er in drie minuten tijd nog even voor, dat het huis verzekerd was, en om elf uur stonden we weer buiten.
Tot half februari hebben we dus twee huizen.
Storm in een glas water
Binnen 48 uur mocht mijn vader gelukkig alweer naar huis. Helemaal binnenstebuiten gekeerd, meteen maar even het niersysteem gecontroleerd, toen de contrastvloeistof eenmaal "binnen" was, en alles bleek in orde te zijn. De controle bij de oncoloog komt iets eerder dan gepland, begin februari, maar niets wees erop dat er op dat gebied iets mis zou zijn.
Toch realiseer je je wel opeens, dat 85 toch een hele leeftijd is, waarop een vervelende verkoudheid voor lichte paniek blijkt te kunnen zorgen. Evengoed waren we erg blij, dat het nu gebeurde en niet een week later, omdat we dan verondersteld werden de sleuteloverdracht in Molkom te gaan regelen. Dat zou niet fijn reizen geworden zijn, hoewel er een zorgzame hulp vlak in de buurt woont, die met alle liefde gereden en geregeld zou hebben.
Toch realiseer je je wel opeens, dat 85 toch een hele leeftijd is, waarop een vervelende verkoudheid voor lichte paniek blijkt te kunnen zorgen. Evengoed waren we erg blij, dat het nu gebeurde en niet een week later, omdat we dan verondersteld werden de sleuteloverdracht in Molkom te gaan regelen. Dat zou niet fijn reizen geworden zijn, hoewel er een zorgzame hulp vlak in de buurt woont, die met alle liefde gereden en geregeld zou hebben.
woensdag 19 januari 2011
Ziekenhuisbezoek
De dinsdag begon met een misverstand: ik zou even met mijn vader naar Bever Zwerfsport voor een heel warme trui en een heel warme sjaal. De winkel was ons getipt door de herenmodezaak waar we vorige week waren. Omdat het tegenover het station niet zo handig parkeren is, zouden we bij ons vandaan met de bus gaan. Maar om tien uur geen bel, ook geen telefoontje. Vreemd, want hij is altijd vroeg. Tien over tien maar even gebeld, en ik kreeg een verkouden stem aan de lijn. O, maar hij dacht dat ik dat zou breien, daar hadden we het toch over gehad? Mooi voorbeeld van wat we hier in huis krommunicatie noemen...
Maar goed, hij was toch wel blij dat ik belde, want dan kon hij meteen even kwijt dat hij toch maar even de huisarts gebeld, en die zou tussen 11 en 12 uur komen. Tegen twaalf uur ging inderdaad de telefoon: gezien de voorgeschiedenis (twee jaar geleden een vorm van lymfeklierkanker bevochten) leek het hem niet onverstandig om toch maar even naar het ziekenhuis te gaan voor een longfoto, hoewel hij eerder het idee had dat het hart misschien wat "ouderdomsverschijnselen" begon te vertonen. De ambulance was al gebeld. Gelukkig kreeg ik de huisarts zelf ook nog even aan de lijn, dus de ambulance werd weer afgebeld, en ik heb de bus gepakt, zodat we samen naar het ziekenhuis konden gaan.
Half twee daar, nieuw ponsplaatje gekregen, half uurtje gewacht, bloed afgenomen, zuurstofgehalte getest, bloeddruk goed, geen koorts, geen bloedarmoede, hartfilmpje stoorde zo, dat ze dachten dat er een mobiel in zijn borstzakje zat, maar het was maar een opschrijfboekje. Blijkbaar niet ernstig, want de apparatuur werd alweer aan de kant geschoven. Praatje met de arts, en daarna heel lang wachten op de longfoto. Heel lang wachten op de uitslag. Daar leek ook niet iets heel dramatisch te zijn, dus in principe mocht hij weer naar huis. Maar op het moment dat hij iets vertelde over de instructies van de oncoloog, om meteen aan de bel te trekken als hij "het" niet vertrouwde, de symptomen kennende, werd het een heel ander verhaal. De radioloog werd opgepiept om nog eens goed naar de fotos te kijken, en ze begonnen plannen te maken voor een scan en thoraxfoto's waarvoor contrastvloeistof via het infuus zou komen. Nog meer bloedafname, en -We gaan een kamer voor u zoeken.
Dat duurde anderhalf uur, en in de tussentijd ontstond er een halve klopjacht op het oorspronkelijke, blauwe, ponsplaatje, want dat wat wij hadden gekregen bleek een noodplaatje te zijn. Vreemd, als je al bekend bent in zo'n ziekenhuis. Om zeven uur op de afdeling, nog steeds zonder blauw ponsplaatje, maar dat bleek opeens helemaal geen probleem: - Dan laat u de volgende keer gewoon een nieuw maken.
Maar goed, hij was toch wel blij dat ik belde, want dan kon hij meteen even kwijt dat hij toch maar even de huisarts gebeld, en die zou tussen 11 en 12 uur komen. Tegen twaalf uur ging inderdaad de telefoon: gezien de voorgeschiedenis (twee jaar geleden een vorm van lymfeklierkanker bevochten) leek het hem niet onverstandig om toch maar even naar het ziekenhuis te gaan voor een longfoto, hoewel hij eerder het idee had dat het hart misschien wat "ouderdomsverschijnselen" begon te vertonen. De ambulance was al gebeld. Gelukkig kreeg ik de huisarts zelf ook nog even aan de lijn, dus de ambulance werd weer afgebeld, en ik heb de bus gepakt, zodat we samen naar het ziekenhuis konden gaan.
Half twee daar, nieuw ponsplaatje gekregen, half uurtje gewacht, bloed afgenomen, zuurstofgehalte getest, bloeddruk goed, geen koorts, geen bloedarmoede, hartfilmpje stoorde zo, dat ze dachten dat er een mobiel in zijn borstzakje zat, maar het was maar een opschrijfboekje. Blijkbaar niet ernstig, want de apparatuur werd alweer aan de kant geschoven. Praatje met de arts, en daarna heel lang wachten op de longfoto. Heel lang wachten op de uitslag. Daar leek ook niet iets heel dramatisch te zijn, dus in principe mocht hij weer naar huis. Maar op het moment dat hij iets vertelde over de instructies van de oncoloog, om meteen aan de bel te trekken als hij "het" niet vertrouwde, de symptomen kennende, werd het een heel ander verhaal. De radioloog werd opgepiept om nog eens goed naar de fotos te kijken, en ze begonnen plannen te maken voor een scan en thoraxfoto's waarvoor contrastvloeistof via het infuus zou komen. Nog meer bloedafname, en -We gaan een kamer voor u zoeken.
Dat duurde anderhalf uur, en in de tussentijd ontstond er een halve klopjacht op het oorspronkelijke, blauwe, ponsplaatje, want dat wat wij hadden gekregen bleek een noodplaatje te zijn. Vreemd, als je al bekend bent in zo'n ziekenhuis. Om zeven uur op de afdeling, nog steeds zonder blauw ponsplaatje, maar dat bleek opeens helemaal geen probleem: - Dan laat u de volgende keer gewoon een nieuw maken.
vrijdag 14 januari 2011
Lokaal 0
Vandaag hebben we Yuri "ziek" thuis. Buikpijn, misselijk. En zat ik al vroeg aan de computer om tóch nog maar even de interventie van de leerlingbegeleider in te roepen;
Yuri kreeg gisteren bij huiswerkcontrole tijdens Engels te horen, dat hij vijf kruisjes had wegens niet gemaakt huiswerk, en dat hij zich daarom bij lokaal 0 zou moeten melden. Hij was stomverbaasd:
- dat hoef ik niet, want wij gaan straks weg.
- dat betekent nog niet dat je je huiswerk niet hoeft te maken,
was de reactie, waarop de docente zich omdraaide en wegliep.
Lokaal 0 staat voor nablijven en zinloze dingen doen. Toen het principe net uitgedacht was, moesten de leerlingen die zich op enige manier misdroegen zich daar melden, en in volledige stilte een bij de aard van misdraging horend aantal uren huiswerk maken. De meesten vonden dat niet zo'n vreselijke ramp, want huiswerk maken moest tóch. Dat kreeg de school uiteraard ook al snel door. Nu is het zo geregeld, dat ze een gedeelte van een willekeurig boek moeten overschrijven. Leermoment? Associatie van school met zinloosheid? Deed me opeens denken aan een strafregel die opa Karst ooit 1000 keer heeft moeten schrijven: - Niet ik, maar de leraar is degene die bepaalt wat er tijdens de les geschiedt.
Dat past dus niet op één regel, dus per woord onder elkaar een bladzijde volschrijven gaat niet werken...
Goed, terug naar Yuri.
Inmiddels heb ik de leerlingbegeleider al aan de telefoon gehad, die had de lerares al gesproken. Het was volgens haar niet de bedoeling hem straf te geven of na te laten blijven, maar zijn houding tijdens de lessen was het, die haar stoorde. Ongeïnteresseerd in de stoel hangen. Ik heb opgemerkt dat ze hem dan beter even bij zich kan roepen om precies dát gedrag even rustig te bespreken, omdat geen enkel kind, maar zeker Yuri niet, de afgelopen gang van zaken zou begrijpen. Asperger. Ach ja, dat is waar ook.
Verder herinnerde hij mij eraan, dat we hadden afgesproken dat Yuri en Eva zich aan het Zweeds zouden mogen werken tijdens vakken die ze in Zweden niet nodig zouden hebben, zoals Nederlands en mentoruur. De andere vakken zouden ze blijven volgen. Het was hem ontgaan dat ik inmiddels met de mentoren had overlegd om de cijfers en zo maar liever helemaal los te laten, in de hoop dat we kinderen mee zouden kunnen verhuizen die goed in hun vel zitten en er zin in hebben.
De mentoren zouden dat aan het team doorgeven.
- wordt vervolgd, vrees ik...
Yuri kreeg gisteren bij huiswerkcontrole tijdens Engels te horen, dat hij vijf kruisjes had wegens niet gemaakt huiswerk, en dat hij zich daarom bij lokaal 0 zou moeten melden. Hij was stomverbaasd:
- dat hoef ik niet, want wij gaan straks weg.
- dat betekent nog niet dat je je huiswerk niet hoeft te maken,
was de reactie, waarop de docente zich omdraaide en wegliep.
Lokaal 0 staat voor nablijven en zinloze dingen doen. Toen het principe net uitgedacht was, moesten de leerlingen die zich op enige manier misdroegen zich daar melden, en in volledige stilte een bij de aard van misdraging horend aantal uren huiswerk maken. De meesten vonden dat niet zo'n vreselijke ramp, want huiswerk maken moest tóch. Dat kreeg de school uiteraard ook al snel door. Nu is het zo geregeld, dat ze een gedeelte van een willekeurig boek moeten overschrijven. Leermoment? Associatie van school met zinloosheid? Deed me opeens denken aan een strafregel die opa Karst ooit 1000 keer heeft moeten schrijven: - Niet ik, maar de leraar is degene die bepaalt wat er tijdens de les geschiedt.
Dat past dus niet op één regel, dus per woord onder elkaar een bladzijde volschrijven gaat niet werken...
Goed, terug naar Yuri.
Inmiddels heb ik de leerlingbegeleider al aan de telefoon gehad, die had de lerares al gesproken. Het was volgens haar niet de bedoeling hem straf te geven of na te laten blijven, maar zijn houding tijdens de lessen was het, die haar stoorde. Ongeïnteresseerd in de stoel hangen. Ik heb opgemerkt dat ze hem dan beter even bij zich kan roepen om precies dát gedrag even rustig te bespreken, omdat geen enkel kind, maar zeker Yuri niet, de afgelopen gang van zaken zou begrijpen. Asperger. Ach ja, dat is waar ook.
Verder herinnerde hij mij eraan, dat we hadden afgesproken dat Yuri en Eva zich aan het Zweeds zouden mogen werken tijdens vakken die ze in Zweden niet nodig zouden hebben, zoals Nederlands en mentoruur. De andere vakken zouden ze blijven volgen. Het was hem ontgaan dat ik inmiddels met de mentoren had overlegd om de cijfers en zo maar liever helemaal los te laten, in de hoop dat we kinderen mee zouden kunnen verhuizen die goed in hun vel zitten en er zin in hebben.
De mentoren zouden dat aan het team doorgeven.
- wordt vervolgd, vrees ik...
donderdag 13 januari 2011
Familie
We konden het nog weleens druk krijgen, wanneer we eenmaal in Zweden wonen! Het zou maar zo kunnen, dat ik een aantal neven en nichten met familie daar eerder ga zien dan wanneer we in Arnhem zouden blijven. Na de eerste verbazing over het onverwachte vertrek (de meesten zien Richard's baan bij het KCO toch wel als de ultieme werkplek), draagt menigeen zelf al veel van onze overwegingen aan om uitgerekend naar Scandinavië te gaan. En er worden zelfs hier en daar al data geopperd. Het reizen en het avontuur zijn menigeen dan ook niet onbekend, of je het nu over een kibboets in Israël hebt, over een jaar au pair naar Californië, of over een voettocht naar Santiago de Compostella.
Gelukkig wordt over een dag of tien nog een bijeenkomst voor ons georganiseerd, waar we alleen maar heen hoeven om elkaar nog even te zien, afscheid te nemen en gezellig bij elkaar te zijn, wie weet een beetje muziek te maken. Skype wordt geïnstalleerd natuurlijk, en: we zullen jullie missen. Uitzwaaien op Schiphol? Zonder cameraploeg (aan ons valt geen eer te behalen voor de mensen van "Ik vertrek"- te goed georganiseerd, zei een kennis) zijn we in het gewoel daar waarschijnlijk niet terug te vinden, en we gaan al zó vroeg, dat we in Amsterdam overnachten. De zus van Richard is al druk wezen kijken naar vakantiehuisjes in de buurt, die moet nu gaan kiezen tussen Hongarije, Tsjechië ,Spanje en Zweden, als vakantiebestemming, ik geef het je te doen... Verder is het de bedoeling dat als Marina in juni klaar is met haar eindexamen, mijn vader met haar mee vliegt voor een niet al te korte vakantie. Camera mee, natuurlijk. Het bezwaart ons wel, zo veel verder weg te gaan wonen, al is het in principe niet eens een dag reizen (met de auto twee). De kinderen zouden hem het liefst meenemen, maar dat vindt hij niet zo'n goed idee. Hij heeft gelijk, natuurlijk: vrienden en familie min of meer in de buurt, een geweldige hulp, een prima woning, ziekenhuis en thuiszorg vlakbij, voor noodgevallen. Daarbij komt de taal, die onbekend is. En al spreekt hij Engels, de oren willen ook nog wel eens tegenwerken. Als je goed nadenkt, is dat allemaal waar, alleen vóelt het niet prettig. En dat geldt eigenlijk voor de rest van de familie ook.
Tot onze verbazing kregen we bij het vertellen van en over onze plannen erg weinig tegengas. We hadden meer emotionele bezwaren verwacht over de afstand, meer vragen over het feit dat we zo kort na een ingrijpende verbouwing ons huis te koop zetten. Wat ons drijft, het zoeken van een persoonlijk geluk, voor onszelf én voor ons als gezin, dat bleek voor vrijwel iedereen volkomen helder. Het is alleen voor Richard's vader schijnbaar onoverkomelijk dat hij van een toporkest naar een klein, onbekend orkest gaat. "Van top naar flop", zo formuleert hij het, en onze drijfveer kán hij maar niet begrijpen. Voor Richard is dat wel moeilijk, hij zou zich zo graag gewoon als zóón gewaardeerd willen zien. Maar voor mijn schoonvader is het misschien nog het naarst - hij blíjft er maar over piekeren, terwijl wij doorgaan met de voorbereidingen. Het zal tijd nodig hebben.
Gelukkig wordt over een dag of tien nog een bijeenkomst voor ons georganiseerd, waar we alleen maar heen hoeven om elkaar nog even te zien, afscheid te nemen en gezellig bij elkaar te zijn, wie weet een beetje muziek te maken. Skype wordt geïnstalleerd natuurlijk, en: we zullen jullie missen. Uitzwaaien op Schiphol? Zonder cameraploeg (aan ons valt geen eer te behalen voor de mensen van "Ik vertrek"- te goed georganiseerd, zei een kennis) zijn we in het gewoel daar waarschijnlijk niet terug te vinden, en we gaan al zó vroeg, dat we in Amsterdam overnachten. De zus van Richard is al druk wezen kijken naar vakantiehuisjes in de buurt, die moet nu gaan kiezen tussen Hongarije, Tsjechië ,Spanje en Zweden, als vakantiebestemming, ik geef het je te doen... Verder is het de bedoeling dat als Marina in juni klaar is met haar eindexamen, mijn vader met haar mee vliegt voor een niet al te korte vakantie. Camera mee, natuurlijk. Het bezwaart ons wel, zo veel verder weg te gaan wonen, al is het in principe niet eens een dag reizen (met de auto twee). De kinderen zouden hem het liefst meenemen, maar dat vindt hij niet zo'n goed idee. Hij heeft gelijk, natuurlijk: vrienden en familie min of meer in de buurt, een geweldige hulp, een prima woning, ziekenhuis en thuiszorg vlakbij, voor noodgevallen. Daarbij komt de taal, die onbekend is. En al spreekt hij Engels, de oren willen ook nog wel eens tegenwerken. Als je goed nadenkt, is dat allemaal waar, alleen vóelt het niet prettig. En dat geldt eigenlijk voor de rest van de familie ook.
Tot onze verbazing kregen we bij het vertellen van en over onze plannen erg weinig tegengas. We hadden meer emotionele bezwaren verwacht over de afstand, meer vragen over het feit dat we zo kort na een ingrijpende verbouwing ons huis te koop zetten. Wat ons drijft, het zoeken van een persoonlijk geluk, voor onszelf én voor ons als gezin, dat bleek voor vrijwel iedereen volkomen helder. Het is alleen voor Richard's vader schijnbaar onoverkomelijk dat hij van een toporkest naar een klein, onbekend orkest gaat. "Van top naar flop", zo formuleert hij het, en onze drijfveer kán hij maar niet begrijpen. Voor Richard is dat wel moeilijk, hij zou zich zo graag gewoon als zóón gewaardeerd willen zien. Maar voor mijn schoonvader is het misschien nog het naarst - hij blíjft er maar over piekeren, terwijl wij doorgaan met de voorbereidingen. Het zal tijd nodig hebben.
dinsdag 11 januari 2011
Opruimen
Sommige dingen beslissen zelf, dat ze moeten/willen worden opgeruimd.
Neem nu de fiets van Eva: afgelopen zaterdag waren we onderweg naar Oosterbeek voor haar sieraden-maak-les, en plotseling hoorde ik "o néé...", terwijl ik vanuit mijn ooghoeken een verwoed trappende Eva steeds verder achterop zag raken. De fietsketting lag eraf. Een paar weken geleden was die al eens aangespannen, daarna deden de lichten het beurtelings niet, en was eens een band lek, een deel van de kettingbeschermer viel er lang geleden al af, kortom, chronische slijtage. Telefoontje naar Niki dat we vertraging hadden, de rest van het traject steppend, lopend en hollend afgelegd. Eenmaal daar aangekomen werd de ketting er weer omgelegd, en we besloten om de fiets dan tóch maar even naar de fietsenmaker te brengen later die dag. Op de terugweg bleek de flinke tegenwind te veel voor de ketting, dus al snel was Eva genoodzaakt om naar huis te lopen. Toch wel een stevige wandeling van meer dan een uur. En we besloten om die fiets maar niet mee te verhuizen, dus wanneer Marina gaat logeren terwijl wij al in Zweden zijn, kan ze kiezen uit mijn oude fiets (dankzij de fietspomp en nieuwe fietstassen is die nog wel €25 waard, en de fiets van Eva.
Tegelijkertijd wilde Richard even op de oude fiets van mijn vader, waar hij al weer een paar jaar blij mee is, naar de golfbaan om een paar ballen te slaan. Lekke band. De reservefiets (jaren geleden voor een paar tientjes van een kennis overgenomen) dan maar, maar die stond ook al plat. De boodschap is duidelijk...
Inmiddels staat ook het drumstelletje van Yuri's 6e verjaardag buiten, want als je daar een mep op geeft, gaan de trommels meteen slap naar beneden hangen...
Verder wilde Richard de bestanden van de oude computer halen en op schijfjes zetten, omdat we elk moment een computer-crash verwachtten - het ding had de laatste tijd steeds weer andere kuren. Ook dat werd voor ons beslist: op zijn eerste vrije dag van de Kerstvakantie begaf het scherm het. Gelukkig konden we het scherm van de buurvrouw van nummer zes een middag lenen, en kwam het goed met die bestanden. Net toen Rich het scherm wilde terugbrengen, ontdekte hij nog één map: foto's en films van Marina. Die bleek "tig" submappen te bevatten - uiteindelijk was de klus zo tegen middernacht geklaard.
Over onze eettafel en stoelen hadden we nog zo onze twijfels: de stoelen wiebelen, en eigenlijk wilden we het liefst een nieuwe tafel met stoelen kopen voor in het nieuwe huis, maar ja, er zullen meer dingen moeten worden aangeschaft, en we weten nog niet hoe makkelijk of moeilijk we daar rond gaan komen, de eerste tijd. Dit is inmiddels geregeld, want we kregen afgelopen weekend een mailtje van de verkopers van het huis in Molkom, dat ze een grasmaaier hebben die ze willen achterlaten. Niet nieuw, maar doet het nog goed. En het orgel laten ze ook staan, als we dat leuk vinden. Hij heeft in het kantoortje boekenplanken gemaakt: moeten die eruit, of willen wij ze gebruiken? Toen ben ik toch maar eens gaan vragen, of ze misschien meer dingen van de hand willen doen, omdat wij toch wat zaken nodig hebben. Dat leverde ons een paar mooie aanbiedingen op:
- ronde keukentafel met inlegblad (misschien ook de stoelen) en een mooie lamp erboven
- tafel ter grootte van onze huidige eettafel
- bedbank (2-persoons) die nu bij hun op de overloop boven staat, slechts één keer gebruikt
- en een weefgetouw, voor bijna niets.
Altijd al willen leren weven!
Neem nu de fiets van Eva: afgelopen zaterdag waren we onderweg naar Oosterbeek voor haar sieraden-maak-les, en plotseling hoorde ik "o néé...", terwijl ik vanuit mijn ooghoeken een verwoed trappende Eva steeds verder achterop zag raken. De fietsketting lag eraf. Een paar weken geleden was die al eens aangespannen, daarna deden de lichten het beurtelings niet, en was eens een band lek, een deel van de kettingbeschermer viel er lang geleden al af, kortom, chronische slijtage. Telefoontje naar Niki dat we vertraging hadden, de rest van het traject steppend, lopend en hollend afgelegd. Eenmaal daar aangekomen werd de ketting er weer omgelegd, en we besloten om de fiets dan tóch maar even naar de fietsenmaker te brengen later die dag. Op de terugweg bleek de flinke tegenwind te veel voor de ketting, dus al snel was Eva genoodzaakt om naar huis te lopen. Toch wel een stevige wandeling van meer dan een uur. En we besloten om die fiets maar niet mee te verhuizen, dus wanneer Marina gaat logeren terwijl wij al in Zweden zijn, kan ze kiezen uit mijn oude fiets (dankzij de fietspomp en nieuwe fietstassen is die nog wel €25 waard, en de fiets van Eva.
Tegelijkertijd wilde Richard even op de oude fiets van mijn vader, waar hij al weer een paar jaar blij mee is, naar de golfbaan om een paar ballen te slaan. Lekke band. De reservefiets (jaren geleden voor een paar tientjes van een kennis overgenomen) dan maar, maar die stond ook al plat. De boodschap is duidelijk...
Inmiddels staat ook het drumstelletje van Yuri's 6e verjaardag buiten, want als je daar een mep op geeft, gaan de trommels meteen slap naar beneden hangen...
Verder wilde Richard de bestanden van de oude computer halen en op schijfjes zetten, omdat we elk moment een computer-crash verwachtten - het ding had de laatste tijd steeds weer andere kuren. Ook dat werd voor ons beslist: op zijn eerste vrije dag van de Kerstvakantie begaf het scherm het. Gelukkig konden we het scherm van de buurvrouw van nummer zes een middag lenen, en kwam het goed met die bestanden. Net toen Rich het scherm wilde terugbrengen, ontdekte hij nog één map: foto's en films van Marina. Die bleek "tig" submappen te bevatten - uiteindelijk was de klus zo tegen middernacht geklaard.
Over onze eettafel en stoelen hadden we nog zo onze twijfels: de stoelen wiebelen, en eigenlijk wilden we het liefst een nieuwe tafel met stoelen kopen voor in het nieuwe huis, maar ja, er zullen meer dingen moeten worden aangeschaft, en we weten nog niet hoe makkelijk of moeilijk we daar rond gaan komen, de eerste tijd. Dit is inmiddels geregeld, want we kregen afgelopen weekend een mailtje van de verkopers van het huis in Molkom, dat ze een grasmaaier hebben die ze willen achterlaten. Niet nieuw, maar doet het nog goed. En het orgel laten ze ook staan, als we dat leuk vinden. Hij heeft in het kantoortje boekenplanken gemaakt: moeten die eruit, of willen wij ze gebruiken? Toen ben ik toch maar eens gaan vragen, of ze misschien meer dingen van de hand willen doen, omdat wij toch wat zaken nodig hebben. Dat leverde ons een paar mooie aanbiedingen op:
- ronde keukentafel met inlegblad (misschien ook de stoelen) en een mooie lamp erboven
- tafel ter grootte van onze huidige eettafel
- bedbank (2-persoons) die nu bij hun op de overloop boven staat, slechts één keer gebruikt
- en een weefgetouw, voor bijna niets.
Altijd al willen leren weven!
zondag 9 januari 2011
Feestjes
Ondanks alle drukte, het geregel en opruimen, het alvast wat dingen inpakken, hebben we nog steeds niet het gevoel echt weg te gaan. Het is voor ons best vreemd dat de mensen om ons heen daar veel meer mee bezig lijken te zijn.
- Zijn jullie al klaar met inpakken?
- Is Richard al vrij?
- Geven jullie nog een afscheidsfeestje?
Nee, we zijn nog niet klaar met inpakken, zelfs nog niet echt begonnen, want we gaan pas over drie weken.
Richard is nog niet vrij, omdat hij deze maand nog moet werken, anders waren we in de Kerstvakantie wel verhuisd. De aankomende week mag hij nog fijn vier dagen naar Spanje op tournee, en de week erna gewoon door en de 22e nog concert in Keulen.
De 24e vliegen we via Oslo naar Zweden, op de 25e is de overdracht van het huis en het afronden van de financiering bij de bank, de 26e weer naar huis. En dáárna hebben we nog vier dagen om in te pakken en alles uit elkaar te halen.
Wanneer willen we het feestje hebben? Nog gekker is dat daar mensen naar vragen waar we nooit thuis zijn geweest, en zij evenmin hier. We maken ons daar maar niet druk om. Bij onze dierbaren is ons vertrek al een half jaar bekend, dus die hebben we zoveel mogelijk al gesproken, geschreven, en gezien in de periode waarin we nog wél af en toe een dag vrij hadden. Of een paar uurtjes. Wie daar geen gebruik van heeft gemaakt heeft pech, en mag ons later in Zweden opzoeken. Ook niet slecht toch? En zóver weg gaan we niet.
Eva heeft het voor zichzelf prima geregeld: het liefst zou ze de hele klas uitnodigen, en dan nog alle andere vrienden en vriendinnen waar ze de laatste jaren mee opgetrokken heeft. De oplossing vonden we héél erg goed: met zijn allen afspreken in het zwembad, waar iedereen zijn eigen entree betaalt. En Eva zorgt voor de catering, dus die gaat vantevoren met een paar vriendinnen frisdank en lekkers halen, en plastic bekertjes.
Zoals ik eerder al schreef, wilde ik tijdens de laatste lesweek voor de vakantie geen drie avonden afscheid nemen van mijn leerlingen, maar heb alle leerlingen en een aantal oud-leerlingen uitgenodigd voor een instuif. Dat was gistermiddag. Geen officiële muziekmiddag zoals in andere jaren, maar gemusiceerd werd er volop, tussen de kanelbullar en de koekjes door. Ik heb er enorm van genoten, vrijwel alle leerlingen van het laatste seizoen waren er, en één van mijn allereerste leerlingen ooit was ook van de partij. Ze is uiteindelijk jazz-zang gaan studeren in Den Haag, en hoopt daar dit seizoen af te studeren. Er kwam een map muziek mee, en afgezien van het feit dat ik het laatste halfjaar al bijna helemaal niet gespeeld heb, was het een enerverende ervaring om jazz te spelen: totaal andere akkoorden, waar ik helemáál niet in thuis ben. Waarmee maar weer duidelijk is dat er nog véél te doen en te leren is. Daarna stelde Inu voor om iets klassiekers te doen, ze heeft hier ter plekke Gabriella's lied uit "As it is in heaven" op de laptop opgezocht en uitgeprint. Het was heel bijzonder om dat zo samen te spelen. Pas daarna drong eigenlijk pas ten volle tot me door: we gaan écht naar Zweden, we gaan een droom verwezenlijken.
Inu, dankjewel!
- Zijn jullie al klaar met inpakken?
- Is Richard al vrij?
- Geven jullie nog een afscheidsfeestje?
Nee, we zijn nog niet klaar met inpakken, zelfs nog niet echt begonnen, want we gaan pas over drie weken.
Richard is nog niet vrij, omdat hij deze maand nog moet werken, anders waren we in de Kerstvakantie wel verhuisd. De aankomende week mag hij nog fijn vier dagen naar Spanje op tournee, en de week erna gewoon door en de 22e nog concert in Keulen.
De 24e vliegen we via Oslo naar Zweden, op de 25e is de overdracht van het huis en het afronden van de financiering bij de bank, de 26e weer naar huis. En dáárna hebben we nog vier dagen om in te pakken en alles uit elkaar te halen.
Wanneer willen we het feestje hebben? Nog gekker is dat daar mensen naar vragen waar we nooit thuis zijn geweest, en zij evenmin hier. We maken ons daar maar niet druk om. Bij onze dierbaren is ons vertrek al een half jaar bekend, dus die hebben we zoveel mogelijk al gesproken, geschreven, en gezien in de periode waarin we nog wél af en toe een dag vrij hadden. Of een paar uurtjes. Wie daar geen gebruik van heeft gemaakt heeft pech, en mag ons later in Zweden opzoeken. Ook niet slecht toch? En zóver weg gaan we niet.
Eva heeft het voor zichzelf prima geregeld: het liefst zou ze de hele klas uitnodigen, en dan nog alle andere vrienden en vriendinnen waar ze de laatste jaren mee opgetrokken heeft. De oplossing vonden we héél erg goed: met zijn allen afspreken in het zwembad, waar iedereen zijn eigen entree betaalt. En Eva zorgt voor de catering, dus die gaat vantevoren met een paar vriendinnen frisdank en lekkers halen, en plastic bekertjes.
Zoals ik eerder al schreef, wilde ik tijdens de laatste lesweek voor de vakantie geen drie avonden afscheid nemen van mijn leerlingen, maar heb alle leerlingen en een aantal oud-leerlingen uitgenodigd voor een instuif. Dat was gistermiddag. Geen officiële muziekmiddag zoals in andere jaren, maar gemusiceerd werd er volop, tussen de kanelbullar en de koekjes door. Ik heb er enorm van genoten, vrijwel alle leerlingen van het laatste seizoen waren er, en één van mijn allereerste leerlingen ooit was ook van de partij. Ze is uiteindelijk jazz-zang gaan studeren in Den Haag, en hoopt daar dit seizoen af te studeren. Er kwam een map muziek mee, en afgezien van het feit dat ik het laatste halfjaar al bijna helemaal niet gespeeld heb, was het een enerverende ervaring om jazz te spelen: totaal andere akkoorden, waar ik helemáál niet in thuis ben. Waarmee maar weer duidelijk is dat er nog véél te doen en te leren is. Daarna stelde Inu voor om iets klassiekers te doen, ze heeft hier ter plekke Gabriella's lied uit "As it is in heaven" op de laptop opgezocht en uitgeprint. Het was heel bijzonder om dat zo samen te spelen. Pas daarna drong eigenlijk pas ten volle tot me door: we gaan écht naar Zweden, we gaan een droom verwezenlijken.
Inu, dankjewel!
vrijdag 7 januari 2011
Grootoma
In de Kerstvakantie veel bezoekjes gekregen, en veel bezoekjes afgelegd, omdat we toch nog zoveel mogelijk dierbaren even wilden spreken en zien. Het bleek onmogelijk om overal met ons allen heen te gaan, dus we moesten noodgedwongen een "taakverdeling" maken.
Zo heb ik op 30 december een reisje naar Breda, om Yuri op te halen van een logeerpartij, gecombineerd met een bezoekje aan mijn nicht Irene, die daar niet zo ver vandaan een winkeltje heeft geopend met poppenmaak- en vilt-pakketten en benodigdheden. Weer zo iemand die een droom uitvoert als zich een kans voordoet: ze had al een paar jaar een goed lopende internetwinkel, en kon plotseling een schat van een pandje huren in het centrum van Oosterhout. Tussen de bedrijven door brak ze vorige winter haar heup, een heel lelijke breuk, nee, niet buiten door de gladheid, gewoon in de keuken. Desondanks de winkel doorgezet, dus ik ben daar nog even koffie gaan drinken, even blij dat er geen klanten waren zodat wij lekker konden bijkletsen. Irene bleek eindelijk weer heel aardig te lopen, nu alle schroeven en moeren weer uit de heup zijn. Natuurlijk toch weer wat gekocht, wat ik t.z.t. Marina wil laten maken. Gelukkig verzendt Irene ook buiten Nederland, want ze heeft zóveel leuke dingen. Voor wie het interesseert, kijk maar eens op http://www.poppendroom.nl/
Ondertussen reisde Richard naar Eindhoven, om zijn oma in Nuenen nog even gedag te zeggen. Niet dat ze hem nog zou herkennen, maar als je bijna 99 bent hoeft dat ook niet, een knuffel kun je tóch wel krijgen, als pa vertelt wie hij bij zich heeft. Grootoma, zoals we haar hier noemen, had altijd een GROOT hart, en als je bij kind of kleinkind of achterkleinkind hoort, word je omarmd. Grootoma was vóór de Kerst erg ziek geweest, en de antibiotica leken niet aan te slaan. Gelukkig nam ze later wel de kippensoep, die pa haar vier keer per dag kwam brengen, en knapte ze tóch weer op. Zodoende was ik erg verbaasd, dat ik Richard ook alweer thuis trof, toen ik met Yuri naar huis kwam. Het bericht was droevig: terwijl Richard nog in de trein zat, kreeg pa een telefoontje dat het plotseling niet goed ging met haar, en hoewel ze er binnen tien minuten waren, waren ze te laat, en was ze al overleden. Richard is heel even gaan kijken, en, omdat er zóveel door pa geregeld moest worden, meteen meer naar huis gegaan. Op 1 januari is hij opnieuw naar Nuenen gegaan om écht afscheid van haar te nemen, toen ze lag opgebaard op haar eigen kamertje in het verpleeghuis.
Afgelopen dinsdag was de crematie, een heel mooie viering. Wat ons allemaal het meest zal bijblijven zijn de prachtige fotopresentatie met muziek, die Richard's zus en hun halfbroer samen hebben gemaakt, én de wens die mijn neef van 9 aan grootoma meegaf: Goede reis naar God, Nana, kijk goed uit onderweg, en, als ze het daar hebben in de hemel, doe dan voorzichtig met vuurwerk.
Zo heb ik op 30 december een reisje naar Breda, om Yuri op te halen van een logeerpartij, gecombineerd met een bezoekje aan mijn nicht Irene, die daar niet zo ver vandaan een winkeltje heeft geopend met poppenmaak- en vilt-pakketten en benodigdheden. Weer zo iemand die een droom uitvoert als zich een kans voordoet: ze had al een paar jaar een goed lopende internetwinkel, en kon plotseling een schat van een pandje huren in het centrum van Oosterhout. Tussen de bedrijven door brak ze vorige winter haar heup, een heel lelijke breuk, nee, niet buiten door de gladheid, gewoon in de keuken. Desondanks de winkel doorgezet, dus ik ben daar nog even koffie gaan drinken, even blij dat er geen klanten waren zodat wij lekker konden bijkletsen. Irene bleek eindelijk weer heel aardig te lopen, nu alle schroeven en moeren weer uit de heup zijn. Natuurlijk toch weer wat gekocht, wat ik t.z.t. Marina wil laten maken. Gelukkig verzendt Irene ook buiten Nederland, want ze heeft zóveel leuke dingen. Voor wie het interesseert, kijk maar eens op http://www.poppendroom.nl/
Ondertussen reisde Richard naar Eindhoven, om zijn oma in Nuenen nog even gedag te zeggen. Niet dat ze hem nog zou herkennen, maar als je bijna 99 bent hoeft dat ook niet, een knuffel kun je tóch wel krijgen, als pa vertelt wie hij bij zich heeft. Grootoma, zoals we haar hier noemen, had altijd een GROOT hart, en als je bij kind of kleinkind of achterkleinkind hoort, word je omarmd. Grootoma was vóór de Kerst erg ziek geweest, en de antibiotica leken niet aan te slaan. Gelukkig nam ze later wel de kippensoep, die pa haar vier keer per dag kwam brengen, en knapte ze tóch weer op. Zodoende was ik erg verbaasd, dat ik Richard ook alweer thuis trof, toen ik met Yuri naar huis kwam. Het bericht was droevig: terwijl Richard nog in de trein zat, kreeg pa een telefoontje dat het plotseling niet goed ging met haar, en hoewel ze er binnen tien minuten waren, waren ze te laat, en was ze al overleden. Richard is heel even gaan kijken, en, omdat er zóveel door pa geregeld moest worden, meteen meer naar huis gegaan. Op 1 januari is hij opnieuw naar Nuenen gegaan om écht afscheid van haar te nemen, toen ze lag opgebaard op haar eigen kamertje in het verpleeghuis.
Afgelopen dinsdag was de crematie, een heel mooie viering. Wat ons allemaal het meest zal bijblijven zijn de prachtige fotopresentatie met muziek, die Richard's zus en hun halfbroer samen hebben gemaakt, én de wens die mijn neef van 9 aan grootoma meegaf: Goede reis naar God, Nana, kijk goed uit onderweg, en, als ze het daar hebben in de hemel, doe dan voorzichtig met vuurwerk.
Uittreksel uit het geboorteregister.
Het lijkt zo simpel, met een checklist erbij alles regelen en afstrepen, maar wat zijn die dingen allemaal tijdrovend! We kwamen bijvoorbeeld tot de ontdekking dat je ergens een internationaal uittreksel uit het geboorteregister nodig gaat hebben. Geen idee waarvoor, maar toch maar aanvragen dus. Telefoontje naar gemeente Arnhem, waar ik een enigszins verwilderd klinkende meneer aan de telefoon kreeg, die me wist te vertellen dat dat alleen in je geboorteplaats kan aangevraagd worden. Op mijn vraag of dat per telefoon of post kon, of dat we daarvoor een rondje Nederland moesten maken, had hij geen antwoord.
Aangezien de Spoorwegen nog steeds hun zaken niet op de rails hadden, ben ik toch maar even gaan internetten. In Utrecht kon ik het snel vinden op de website van de gemeente. Ik hoefde alleen maar mijn paspoortnummer etc. in te vullen, kon per Ideal betalen, en twee dagen later lag het uittreksel in de brievenbus. In Den Bosch, voor Marina, lag het wat anders, maar ook dat was niet moeilijk: formulier downloaden, uitprinten en invullen, kopietje maken van haar ID-kaart, bedrag overmaken, formulieren per post opsturen, en ook dat was binnen een paar dagen in huis, ondanks alle feestdagen.
Nu Arnhem nog. Speciale behandeling. Geen online aanvraag, geen downloaden van de website, nee, ik moest een brief schrijven met het verzoek om de uittreksels, waarvoor het bedoeld was, er moesten kopieën van de ID-kaarten bij uiteraard, dan kon ik het naar de Postbus sturen, en dan moet het binnen twee werkweken klaar zijn. De factuur komt dan ook nog per post. Nu maar hopen dat ze in Arnhem bij de burgerlijke stand de week tussen Kerst en Oudjaar als werkweek beschouwen...
Aangezien de Spoorwegen nog steeds hun zaken niet op de rails hadden, ben ik toch maar even gaan internetten. In Utrecht kon ik het snel vinden op de website van de gemeente. Ik hoefde alleen maar mijn paspoortnummer etc. in te vullen, kon per Ideal betalen, en twee dagen later lag het uittreksel in de brievenbus. In Den Bosch, voor Marina, lag het wat anders, maar ook dat was niet moeilijk: formulier downloaden, uitprinten en invullen, kopietje maken van haar ID-kaart, bedrag overmaken, formulieren per post opsturen, en ook dat was binnen een paar dagen in huis, ondanks alle feestdagen.
Nu Arnhem nog. Speciale behandeling. Geen online aanvraag, geen downloaden van de website, nee, ik moest een brief schrijven met het verzoek om de uittreksels, waarvoor het bedoeld was, er moesten kopieën van de ID-kaarten bij uiteraard, dan kon ik het naar de Postbus sturen, en dan moet het binnen twee werkweken klaar zijn. De factuur komt dan ook nog per post. Nu maar hopen dat ze in Arnhem bij de burgerlijke stand de week tussen Kerst en Oudjaar als werkweek beschouwen...
Abonneren op:
Posts (Atom)