Ziekenhuisbezoek

De dinsdag begon met een misverstand: ik zou even met mijn vader naar Bever Zwerfsport voor een heel warme trui en een heel warme sjaal. De winkel was ons getipt door de herenmodezaak waar we vorige week waren. Omdat het tegenover het station niet zo handig parkeren is, zouden we bij ons vandaan met de bus gaan. Maar om tien uur geen bel, ook geen telefoontje. Vreemd, want hij is altijd vroeg. Tien over tien maar even gebeld, en ik kreeg een verkouden stem aan de lijn. O, maar hij dacht dat ik dat zou breien, daar hadden we het toch over gehad? Mooi voorbeeld van wat we hier in huis krommunicatie noemen...

Maar goed, hij was toch wel blij dat ik belde, want dan kon hij meteen even kwijt dat hij toch maar even de huisarts gebeld, en die zou tussen 11 en 12 uur komen. Tegen twaalf uur ging inderdaad de telefoon: gezien de voorgeschiedenis (twee jaar geleden een vorm van lymfeklierkanker bevochten) leek het hem niet onverstandig om toch maar even naar het ziekenhuis te gaan voor een longfoto, hoewel hij eerder het idee had dat het hart misschien wat "ouderdomsverschijnselen" begon te vertonen. De ambulance was al gebeld. Gelukkig kreeg ik de huisarts zelf ook nog even aan de lijn, dus de ambulance werd weer afgebeld, en ik heb de bus gepakt, zodat we samen naar het ziekenhuis konden gaan.

Half twee daar, nieuw ponsplaatje gekregen, half uurtje gewacht, bloed afgenomen, zuurstofgehalte getest, bloeddruk goed, geen koorts, geen bloedarmoede, hartfilmpje stoorde zo, dat ze dachten dat er een mobiel in zijn borstzakje zat, maar het was maar een opschrijfboekje. Blijkbaar niet ernstig, want de apparatuur werd alweer aan de kant geschoven. Praatje met de arts, en daarna heel lang wachten op de longfoto. Heel lang wachten op de uitslag. Daar leek ook niet iets heel dramatisch te zijn, dus in principe mocht hij weer naar huis. Maar op het moment dat hij iets vertelde over de instructies van de oncoloog, om meteen aan de bel te trekken als hij "het" niet vertrouwde, de symptomen kennende, werd het een heel ander verhaal. De radioloog werd opgepiept om nog eens goed naar de fotos te kijken, en ze begonnen plannen te maken voor een scan en thoraxfoto's waarvoor contrastvloeistof via het infuus zou komen. Nog meer bloedafname, en -We gaan een kamer voor u zoeken.

Dat duurde anderhalf uur, en in de tussentijd ontstond er een halve klopjacht op het oorspronkelijke, blauwe, ponsplaatje, want dat wat wij hadden gekregen bleek een noodplaatje te zijn. Vreemd, als je al bekend bent in zo'n ziekenhuis. Om zeven uur op de afdeling, nog steeds zonder blauw ponsplaatje, maar dat bleek opeens helemaal geen probleem: - Dan laat u de volgende keer gewoon een nieuw maken.