Ondanks alle drukte, het geregel en opruimen, het alvast wat dingen inpakken, hebben we nog steeds niet het gevoel echt weg te gaan. Het is voor ons best vreemd dat de mensen om ons heen daar veel meer mee bezig lijken te zijn.
- Zijn jullie al klaar met inpakken?
- Is Richard al vrij?
- Geven jullie nog een afscheidsfeestje?
Nee, we zijn nog niet klaar met inpakken, zelfs nog niet echt begonnen, want we gaan pas over drie weken.
Richard is nog niet vrij, omdat hij deze maand nog moet werken, anders waren we in de Kerstvakantie wel verhuisd. De aankomende week mag hij nog fijn vier dagen naar Spanje op tournee, en de week erna gewoon door en de 22e nog concert in Keulen.
De 24e vliegen we via Oslo naar Zweden, op de 25e is de overdracht van het huis en het afronden van de financiering bij de bank, de 26e weer naar huis. En dáárna hebben we nog vier dagen om in te pakken en alles uit elkaar te halen.
Wanneer willen we het feestje hebben? Nog gekker is dat daar mensen naar vragen waar we nooit thuis zijn geweest, en zij evenmin hier. We maken ons daar maar niet druk om. Bij onze dierbaren is ons vertrek al een half jaar bekend, dus die hebben we zoveel mogelijk al gesproken, geschreven, en gezien in de periode waarin we nog wél af en toe een dag vrij hadden. Of een paar uurtjes. Wie daar geen gebruik van heeft gemaakt heeft pech, en mag ons later in Zweden opzoeken. Ook niet slecht toch? En zóver weg gaan we niet.
Eva heeft het voor zichzelf prima geregeld: het liefst zou ze de hele klas uitnodigen, en dan nog alle andere vrienden en vriendinnen waar ze de laatste jaren mee opgetrokken heeft. De oplossing vonden we héél erg goed: met zijn allen afspreken in het zwembad, waar iedereen zijn eigen entree betaalt. En Eva zorgt voor de catering, dus die gaat vantevoren met een paar vriendinnen frisdank en lekkers halen, en plastic bekertjes.
Zoals ik eerder al schreef, wilde ik tijdens de laatste lesweek voor de vakantie geen drie avonden afscheid nemen van mijn leerlingen, maar heb alle leerlingen en een aantal oud-leerlingen uitgenodigd voor een instuif. Dat was gistermiddag. Geen officiële muziekmiddag zoals in andere jaren, maar gemusiceerd werd er volop, tussen de kanelbullar en de koekjes door. Ik heb er enorm van genoten, vrijwel alle leerlingen van het laatste seizoen waren er, en één van mijn allereerste leerlingen ooit was ook van de partij. Ze is uiteindelijk jazz-zang gaan studeren in Den Haag, en hoopt daar dit seizoen af te studeren. Er kwam een map muziek mee, en afgezien van het feit dat ik het laatste halfjaar al bijna helemaal niet gespeeld heb, was het een enerverende ervaring om jazz te spelen: totaal andere akkoorden, waar ik helemáál niet in thuis ben. Waarmee maar weer duidelijk is dat er nog véél te doen en te leren is. Daarna stelde Inu voor om iets klassiekers te doen, ze heeft hier ter plekke Gabriella's lied uit "As it is in heaven" op de laptop opgezocht en uitgeprint. Het was heel bijzonder om dat zo samen te spelen. Pas daarna drong eigenlijk pas ten volle tot me door: we gaan écht naar Zweden, we gaan een droom verwezenlijken.
Inu, dankjewel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten