Natte sneeuw...

Het is eigenlijk vandaag voor het eerst zo, dat we niet zo blij zijn met het weer. Natte sneeuw. Al uren. Niet van die tijdelijke maartse kledderbuien, maar al drie uur zonder ophouden. De dag begon nog wel goed, met de vertrouwde zon, maar dat werd al snel minder. Zodoende is het ook voor het eerst, dat we een beetje jaloers de Nederlandse berichten over 20 graden aanhoren.

Voordelen heeft het ook wel, want gisteren zat ik véél te lang op de veranda in de zon, met de Zweedse lesboekjes, nadat ik pluksla en citroenmelisse in bakken had gezaaid, en mangopitten opgepot. Ja, mango, en vandaag avocadopitten in een lege augurkenpot met water. Ik had gelezen dat dat heel leuke kamerplanten kunnen worden, en omdat de mango's en avocado's tóch in de aanbieding waren... Kamerplanten zijn hier duur, duurder dan mango's en avocado's.

Veel te lang in de zon dus, gisteren, en Richard tussen de repetities héél lang op de golfbaan. (Eén van de vele golfbanen hier in de omgeving, volgens Richard 2 minuten rijden van het werk.) Allebei hoofdpijn dus, in de avond. Nog nooit de zonnebril zovaak nodig gehad als hier, en gisteren lag die van mij dus in de auto, en Richard had er niets aan, op de golfbaan. Maar ik dwaal weer eens af.

Vandaag dus natte sneeuw, mét voordeel: ik ben weer bij met de gehate emigratie-papierwinkel. Zeven brieven voor verzending klaar. Waarvan een heel dikke voor de belastingdienst. De Nederlandse dit keer. Nee, niet met de jaarlijkse aangifte inomstenbelasting; men wil graag weten of we nog aandelen in Nederland hebben, of we ons huis daar al dan niet hebben verkocht, of er nog een bijbehorende levensverzekering loopt, of we hier nog een uitkering uit Nederland hebben lopen. En dat we geen recht meer hebben op Nederlandse kinderbijslag, kinderkorting, zorgtoeslag. En welke pensioenen we waar hebben en wanneer die uitkeren.

Past wel bij natte sneeuw.

Schoolarts

Vandaag even meegeweest naar de schoolarts. Alle kinderen worden elk jaar gecontroleerd, gewogen en gemeten, op school, en ook de gebruikelijke inentingen krijgen ze dan. Het is natuurlijk wel zo, dat voor die inentingen in Zweden een ander systeem wordt gehanteerd dan in Nederland. De laatste DTP-prik wordt hier gegeven in het negende leerjaar van de basisschool bijvoorbeeld, dus als ze een jaar of 15 zijn. Zo had Eva bijna een extra inenting te pakken, want die lag al klaar. Yuri mocht ook, als we dat zouden willen. Gelukkig had ik de inentingskaarten bij me, en na wat overleg, gereken, en zoeken op de site van WHO (World Health Organization) bleek toch dat ze allebei al alles te pakken hadden wat ze moesten hebben.

Daaruit blijkt dan maar weer, dat de gezondheidszorg hier uitermate goed is georganiseerd, we wonen nu precies 8 weken hier, en iedereen zit al in het systeem.

En ik ben nu officieel de kleinste thuis, al mijn kinderen zijn me "boven het hoofd gegroeid"...

Schelden in het Nederlands?

Yuri en Eva kwamen onlangs uit school met de mededeling dat het geen enkele zin heeft om in het Nederlands te schelden. Het probleem is namelijk, dat veel mooie Hollandse scheldwoorden hier als gewone neutrale woorden klinken. Een paar voorbeelden:
trut   -   klinkt net zo als het woord dat hier "moe" betekent
hufter - dat zijn "heupen" in het Zweeds. 
Zo zijn er een heel stel meer, die ik wijselijk niet zal plaatsen. Vooralsnog hebben we sterk de indruk dat ze de Zweedse equivalenten nog niet hebben geleerd, daarvoor is de klas denk ik te internationaal. Je zou eventueel nog Koerdisch kunnen leren, maar Zweedse scheldwoorden? Het zal wel komen zodra ze na de zomer hier in Molkom naar de Zweedse school gaan...

lentewinter

Het is momenteel een waar genoegen om boodschappen te doen. Gelukkig kan dat hier al snel, met vier, vijf mensen in huis. Bij Coop Konsum vinden we alles wat we nodig hebben, en meestal wel wat extra ook. Langs het meer heen, langs een andere route terug. Altijd wel iets moois te zien. Op het meer staan aan het eind van de dag enorme plassen, de langlaufsporen zijn volgelopen, de paden zijn sneeuwvrij, overdag steeds temperaturen van 10 tot 12 graden, in de nacht een paar graden minus, bij wat bewolking blijft het net boven het vriespunt. En zon, steeds maar weer zon. Vanmorgen had Richard wat langer geslapen omdat de repetities nu laat en zwaar zijn, en was het op onze slaapkamer warm genoeg geworden (de zon staat daar vanaf dat hij opkomt vol op) om met hoofdpijn op te staan. Maar als je dan lekker langs het meer kunt uitwaaien (nou ja, waaien doet het niet echt), gaat het al snel een heel stuk beter!

Personsnummer - vervolg

Vandaag naar de bank. Met de persoonsnummers op een briefje. En een terugontvangen machtiging tot automatische overboeking. We willen de auto namelijk niet alleen graag verzekeren, omdat je anders niet mag rijden, maar we willen die verzekering ook nog betalen, zo eerlijk zijn we wel. En omdat we een briefje hebben gekregen van de verzekeringsmaatschappij, dat we een maandelijks bedrag automatisch kunnen laten overschrijven, had ik dat netjes ingevuld én binnen de gevraagde termijn van een week weer teruggestuurd. Dat briefje kwam weer terug, met een ander briefje erbij, dat het bedrag niet door de bank kon worden overgeschreven.

Inmiddels hebben we bij de verzekeringsmaatschappij al twee klantnummers, omdat we een paar dagen na het invullen van het formulier met het tijdelijke persoonsnummer ons échte persoonsnummer kregen, en dus ook een nieuw formulier. Om het niet nóg ingewikkelder te maken dus maar even bij de bank langsgegaan. En dáár bleken we weer geregistreerd te staan met tijdelijke nummers die we van de bank zélf hadden gekregen, dus daarom lukte die machtiging niet.

Nu dacht ik, dat ik gewoon de juiste persoonsnummers aan de bank kon doorgeven, zodat de gegevens weer klopten, en de machtiging afgegeven kon worden, maar zo eenvoudig lag dat niet. We hebben daarvoor namelijk een Zweedse ID-kaart nodig. En, zo werd me aangeraden, vraag die maar voor alle gezinsleden aan, want die ga je vaak nodig hebben. Ze was zo aardig om me een uitdraai van alle noodzakelijke handelingen mee te geven:

Eérst betaal je via internetbankieren per aan te vragen kaart SEK 400, met vermelding van het juiste persoonsnummer. Het kan een werkdag duren voordat dat bij Sketteverket is bijgeschreven, maar daarna kun je naar het loket gaan (waar we ons ook hebben ingeschreven toen we hier kwamen wonen), met een bewijs dat je een verblijfsvergunning hebt, en een bewijs waaruit je persoonsnummer blijkt. De brieven van Migrationsverket en Skatteverket zelf dus. Ook een paspoort van het land waar we vandaan komen wordt aangeraden. Je moet verder een betalingsbewijs kunnen overleggen, dus een bankafschrift in ons geval. Vervolgens wordt er een electronische aanvraag gemaakt, ze maken ter plekke een foto én meten hoe lang je bent. Kinderen onder de 18 moeten een formulier meebrengen dat door beide ouders ondertekend moet zijn, máár dat moet ter plekke gebeuren. Kan er maar één ouder meekomen, dan moet de ander thuis alvast teken, en de meegekomen ouder ter plekke.

Is dat allemaal goedgegaan, dat kun je je handtekening zetten die op de kaart komt, en waarmee je aangeeft dat je de electronische aanvraag naar waarheid hebt ingevuld, én je moet de voorwaarden lezen en voor akkoord tekenen. Met al die gegevens, en dáár betaal je voor, wordt je aanvraag bestudeerd, en toegekend ofwel afgewezen. Bij een afgewezen aanvraag krijg je je geld niet terug. Het is maar dat je het weet.

Het kan dus nog wel even gaan duren voordat we dat allemaal in orde hebben. Maar ook dit zal wel weer goed komen. In ieder geval is die machtiging nu goedgekeurd, want de dame bij de bank heeft rechtstreeks gebeld naar de verzekeringsmaatschappij, en er voor gezorgd dat alle nummers voorlopig kloppen, dus we betalen voortaan automatisch. Zodra we de ID-kaarten hebben moet ik daarmee weer naar de bank, Richard ook, trouwens, en wanneer de bank die gegevens verwerkt heeft moeten we de verzekeringsmaatschappij zelf nog even het goede nieuws gaan sturen.

Ik wacht die ID-kaarten maar even af, voor ik voor de kinderen een eigen rekening open...

Kerstboom

Nu het warmer wordt (vandaag 13,4 graden, het smeltwater stróómt langs de paadjes naar beneden) komt er van alles onder de sneeuw vandaan. Ik weet nu bijvoorbeeld waar onze composthoop zich bevindt, en aangezien er vanmiddag een paar flinke windvlagen door de tuin waaiden weet ik nu ook waarom  het sparretje bij de veranda zo geel werd. We dachten aanvankelijk dat het voor het arme boompje te hard had gevroren deze winter, maar nu het is omgewaaid bleek de oorzaak heel anders: geen wortels. Door alle sneeuw en vorst was het stammetje gewoon vastgevroren aan de grond. Dus al die mooi besneeuwde foto's kunnen we niet meer overmaken. Althans niet van dit boompje...

Lente!

Of eigenlijk: lente-winter, het vijfde seizoen. Kurt had dus wel gelijk. We hebben gisteren en vandaag heel wat uurtjes buiten doorgebracht. Een oude huisuitdrukking is daarbij wel op zijn plaats: het "Zwitserleven-gevoel". Stevige wandeling gemaakt, op de veranda koffie gedronken, op de veranda Zweeds zitten studeren, enz. enz. Héérlijk!

Vandaag de eerste tuinactiviteiten ontplooid: tomaten, gele kerstomaatjes en basilicum gezaaid. De bakken staan nu boven, in wat we voor het gemak "de bibliotheek" blijven noemen, voor het raam lekker op temperatuur te komen. De afgelopen week heb ik een voor Zweden aangepaste uitgave gevonden van een boek van Alys Fowler: Slow Gardening, en die ben ik sindsdien druk aan het bestuderen. Want er is hier ergens in de tuin een composthoop verborgen, en die zit vol, volgens de vorige bewoners. Maar hoe houd je zo'n ding bij, en gezond? Veel te leren en uit te proberen dus. Ben maar eens aan een tuindagboek begonnen...

Lente?

Volgens buurman Kurt draait zondag de wind naar zuidelijke richtingen, en krijgen we echt lente.

Door alle nieuwigheid hier zijn we behoorlijk ons gevoel voor "tijd van het jaar" kwijt. We hebben zoveel mooi weer, dat we ons haast aan de Mediterranee wanen, ook al door het prachtige heldere licht, en de strakblauwe luchten. Ondertussen is de sneeuw beetje voor beetje aan het dooien, om in de nachten weer op te vriezen, zodat het paadje naar onze voordeur gevaarlijk glad is. We kunnen in de supermarkten geen strooizand meer vinden, en met de nachtelijke temperaturen is zout geen optie. Teveel sneeuw ook voor zout, en we willen onze tuin niet verpesten. Gelukkig kregen we een emmer strooizand van de moeder van Denise. Denise, het Nederlandse meisje wat hier vlakbij (naar Zweedse maatstaven) is komen wonen, wordt nu elke ochtend door haar moeder hier afgezet, zo tegen half acht, om dan samen met Yuri en Eva met de bus naar school te gaan.

Maar om nu even op de lente terug te komen (ik ben altijd al goed geweest in afdwalen, ook buiten nooit enig gevoel voor richting gehad...), ik was nog maar amper terug uit Oslo, of er begonnen wat sneeuwvlokjes naar beneden te dwarrelen, en gisteren heeft het de hele dag gesneeuwd. Een cm of vier hebben we wel weer liggen, krakend vers (echt krakend, heerlijk om doorheen te lopen!), en stralend wit. Vanochtend eerst mist, maar het is nu kwart voor elf, we hebben weer zon. Veel zon. Buiten is het -2,3. Misschien moeten we onze interpretatie van lente wat bijstellen? In ieder geval gaan we zo nog maar even nieuwe vetbollen ophangen voor de vogels.

Er was er één jarig.

Dinsdag vierden we Marina's verjaardag, met zelfgebakken chocoladetaart en de kaarsjes die ze vóór de verhuizing van oma had meegekregen. Strálend weer, zoals het volgens ons hoort op een verjaardag, en opa Karst was er al vroeg bij aan de telefoon. Bijpassende cadeautjes natuurlijk bij een verhuizing: heel veel fotolijstjes, en oma zorgde via de post voor een familiefoto. De plankjes van Ikea eindelijk opgehangen, dus de lijstjes hebben meteen een goede plek.

Richard samen op de werkplek afgeleverd 's ochtends, en óp naar Bergviks Köpcenter, waar we eindelijk een badeendje vonden - een overzichtelijke wens voor een verjaardag, tótdat je probeert een badeendje te vinden in Karlstad en omgeving... Maar het is gelukt. Meteen maar een douchegordijn, pastapan, en een badmat gekocht voor in huis.

Twee dagen ná de verjaardag was het alweer zover: tijd om Marina naar Oslo Gardermoen te brengen, want het derde schoolexamen staat voor de deur. In de auto geprobeerd naar een piano-cd te luisteren, die inmiddels ook nog ter ere van de verjaardag met de post was gekomen, maar voor in de auto is Chopin toch niet zo geschikt. Alweer mooi weer. Daar waren we wel blij mee, want het weerbericht voorspelde sneeuw voor Oslo, zo aan het eind van de dag. Nergens last van, samen een enorme pizza weggewerkt op de luchthaven, en natuurlijk werd Marina er weer uitgepikt bij de security. Ze had de "spijkerlaarzen" nog wel in de koffer gedaan uit voorzorg. Niets aan de hand natuurlijk, maar we krijgen zo langzamerhand het idee dat er aan de beugel misschien toch wat teveel metaal zit?

foto's!

Hektische dag

Vandaag eerst Eva en Yuri naar school gebracht, daarna zelf naar het ziekenhuis voor controle van mijn voeten (gaat de goeie kant op, maar moet nog wel aan de medicijnen blijven), en toen voor het eerst naar de opera om daar te repeteren. Het leek me slim om de vouwfiets mee te nemen, en dat was het ook. Je bent zomaar overal, 't is ook geen grote stad! Eenmaal bij de opera bleken we op het balkon te zitten, de violen aan weerskanten, en de andere instrumenten boven achterin, omdat we beneden niet passen...het is wel een plaatje van een theater, uit 1893,
met mooie ornamenten en schilderingen. Er moet nog veel gedaan worden, we hadden nog geen licht, en als ik richting dirigent keek, zag ik af en toe een arm bewegen aan de overkant (andere balkon) maar Henrik was toch grotendeels verstopt achter een enorme kroonluchter. Hij dacht ook de hele ochtend dat ik er niet was! Toen ik weer thuis was hebben we nog ijs geruimd van ons pad (met Marina) en zo van de zon genoten. Het is een graad of 5 's middags als de zon schijnt, vinden we heerlijk. Bij jullie in NL is het inmiddels 13, zag ik.

Nederlanders op bezoek.

Vrijdagmorgen om half negen ging de telefoon, en had Richard een Nederlands sprekende dame aan de telefoon. Het bleek de moeder te zijn van een nieuwe klasgenoot van Yuri en Eva. Ze hadden al gehoord dat er binnenkort iemand van 14 uit Nederland bij zou komen, en die zou dan ook nog in Molkom wonen. Het leek ons wel héél erg toevallig, maar het klopte inderdaad. De jongedame in kwestie was uiteraard net zo nerveus over het hele gebeuren als Yuri en Eva waren, dus we spraken af dat ze zondagmiddag bij ons op de koffie zouden komen.

Koekjes bakken, en natuurlijk weer Semlor, en tóch weer een ingrediënt vergeten (kardemom, dus niets ernstigs), en toen ze ons eenmaal gevonden hadden (het is maar en klein straatje, zonder het gebruikelijke bordje op de hoek, zoals in Nederland de gewoonte is) was het erg gezellig. Al snel bleek, dat Molkom groter is dan we dachten, want ze wonen toch een km of 12, 13 bij ons vandaan. Moeder en dochter wonen nu in hun voormalig vakantiehuis, vader en zoon komen over een maand, als alles meezit. En hoewel wij nog niet eens zes weken hebben volgemaakt hier, bleken we wat school en busdiensten betreft nu al redelijk goede ervaringsdeskundigen.

Vanmiddag (maandag) gaan ze kennismaken op school, morgen kunnen ze de buskaart ophalen, en dan hopen Yuri en Eva dat Denise zo snel mogelijk mee komt draaien. En het is de bedoeling dat ze na de zomer ook in Molkom naar school gaat. Leuk!

Systembolaget

Eergisteren, vrijdagmiddag na het werk, liep ik door Karlstad en dacht ik aan een flesje wijn voor het weekend. We hadden de laatste tijd vooral bier gedronken, ze hebben hier licht bier dat heel lekker is bij het eten, en gewoon te koop in de supermarkt. Waarom zeg ik dat? Omdat je voor alle alcoholische dranken met een hoger percentage dan 3,5 procent naar Systembolaget moet. Dat is een overheidsgestuurde centrale drankwinkel waar je alles op drankgebied kunt kopen. De overheid denkt zo meer grip te hebben op het drankgebruik van de Zweden. Ik weet het zo net nog niet! Ik ging vrijdag de Systemet (zo noemen ze die) binnen, en druk dat het er was! Het weekend wordt hier echt gevierd..Kwam prompt een collega tegen met goedgevulde mand. Na een babbeltje over witte wijn vroeg hij mij naar de Systemet in Molkom, of die er daar ook is. Ik zei van niet, waarop hij een diepe frons op zijn gezicht kreeg. 'Niet? Maar hoe doe je dat dan? Wist je dat ze de drank ook per post sturen?' Nadat ik hem gerustgesteld had (we redden het wel!) wensten we elkaar prettig weekend. Het is even wennen, zo'n centrale drankwinkel, maar het assortiment is heel ruim, de prijzen goed (op de sterke drank na, die is relatief duur) en ze hebben zelfs bier van Primátor uit Náchod (Tsjechië), niet ver van waar mijn familie vandaan komt. Fijnproevers hier!

De Opera

In Karlstad is er een mooi oud operahuis, uit 1893 (zie foto bij een vorig bericht). Dat wordt sinds de herfst flink verbouwd/gemoderniseerd. Nu is het zo dat de première van Das Rheingold op 18 april daar plaats gaat vinden en er blijkbaar nog heel hard doorgewerkt moet worden. Maar...de repetities zijn sowieso meestal in de "Spinneriet" (spreek je uit als Spinneriejet), de oude spinnerij van de stad. Geen Concertgebouw, beslist niet! Ze hebben er ook de kostuumopslag, naaiateliers, rekwisieten en een soort kleine zaal voor musicals en kamermuziek en andere passende (letterlijk) optredens. Het is best gezellig, er is een soort kantine-achtige ruimte, fikaplats, met 4 magnetrons, een keukentje en koffieapparaat, en omdat vrijwel iedereen om half een warm eet, "plingen" de magnetrons dan continu dat er weer een hap is opgewarmd..Parkeren doe ik op het terrein dat voor ziekenhuispersoneel is (het ziekenhuis is achter de Spinneriet) met een speciale kaart die wij als musici ook kunnen krijgen. We parkeren voor het indrukwekkende bedrag van 1 kroon per uur (11 cent). Maandag gaan we voor het eerst in de Opera repeteren, nadat we de afgelopen 4 weken door alle 4 de opera's van de Ring zijn heengeploegd. Dan gaan we de opstelling en dat soort dingen proberen.

TNT verhuisservice.

Gisteren bracht de post een klein doosje, met alle nagekomen post van het oude adres. Dat hadden we te danken aan de nieuwe bewoners van ons oude huis. We hadden ons namelijk proberen aan te melden voor de TNT verhuisservice. Via de website kregen we een formulier te zien wat we moesten invullen met ruimte voor de oude en nieuwe gegevens, welke instanties er een verhuisbericht moesten krijgen, waaraan we herinnerd wilden worden, enz. enz. En hoe lang de post moest worden nagestuurd. Daarbij rezen er een paar minimale problemen:

- de website herkende een onnederlandse letter als å niet.
- er kon alleen een Nederlandse postcode worden ingevuld
- er zou alleen post worden doorgestuurd die door TNT bezorgd zou worden
- bij de eerste verzendpoging liep het systeem vast
- bij de tweede verzendpoging konden we wel een adres in Zweden opgeven, maar dat zou dan € 76,-- voor drie maanden gaan kosten. Een snelle berekening leerde dat voor dat bedrag 5 maanden lang een doos post kon worden opgestuurd.
- bij de derde verzendpoging, zónder doorsturen, kreeg ik een bevestiging, dat vanaf 1 januari 1990 alles zou worden doorgestuurd. We leefden eind december 2010, en zouden 1 februari 2011 verhuizen ...
- bij de vierde poging, via een mailtje naar de klantenservice, zou het uiteindelijk geregeld zijn.

Maar wat er hier kwam, géén post van instanties die een verhuisbericht zouden krijgen via TNT verhuisservice... Toch maar een mailtje naar de nieuwe eigenaars, en die waren zo lief ons alles op te sturen, ze hadden het gelukkig bewaard, en boden zelf al aan om over een paar weken nóg een zending voor ons te posten.

Dus er kwam een mooi verrassingspakket. Met de post van de belastingdienst, het pensioenfonds, jaaropgaves van kapitaalverzekeringen ivm het oude huis, het ziekenfonds, en de oude school... Ook het waterleidingsbedrijf had zich niet onbetuigd gelaten. We vroegen ons af welke post TNT eigenlijk wél had bezorgd, het lijkt erop, dat alle adreswijzigingen naar alle officiële instanties systematisch ofwel niet bezorgd, ofwel nog steeds niet verwerkt zijn....

IKEA

Behalve een pasje voor de Coop, en voor de bank, en voor de ICA, zijn we nu ook in afwachting van een pasje van IKEA, als family member. De voorlopige kaart kon ik meteen uitprinten.

Toen Yuri en Eva vorige week vakantie hadden, hebben we een halve dag heerlijk door de toonzalen van IKEA gedoold. Aanvankelijk dacht ik, dat ze nog niet open waren, er stonden om 10 voor 10 misschien een stuk of 15 auto's. Er was iemand aan het stofzuigen bij de ingang, maar nergens stonden drommen mensen te wachten voor het koord wat dan om 10 uur plechtig wordt weggehangen. Bij navraag konden we inderdaad meteen doorlopen, het restaurant was allang open, maar daarvoor moest je eerst een heel eind de winkel door. Dat van 10 uur open betrof alleen de kassa-bemanning.

Veel was herkenbaar uiteraard, en we slaagden voor koelkastdozen, twee nachtkastjes, voor Marina en Eva elk één, twee extra planken voor de overloop boven, die aanvankelijk als bibliotheek te boek stond. Verder wat haakjes voor keukengereedschap, een nieuwe overtrek voor een oude IKEA-fauteuil, een plaid voor de bank, en nog zo wat hutsels en frutsels. O ja, een lamp voor Yuri, maar hoe die opgehangen moet worden moeten we nog even uitzoeken, toch lastig, die electriciteitsaansluitingen hier. Met een houten huis ben je dan toch wel wat extra voorzichtig...

Aan de prijzen in Zweedse kronen moeten we nog een beetje wennen, maar met een persoonsnummer was een katalogus snel aangevraagd. Het aanbod aan gebakjes in het IKEA-restaurant was ook verbluffend groot. Dat we de zakjes O'boy chocoladepoeder niet in koude melk moesten oplossen maar in warm water, hadden we, jammer voor Yuri, niet zo door. Behalve dat laatste was het een geslaagde dag.

Integreren...

Nu we een persoonsnummer hebben, integreren we een heel stuk makkelijker. Zaken die geregeld zijn vóór we onze persoonsnummers kregen, moeten alleen voor een groot deel opnieuw. Zo ontvingen we al post van de sociale verzekeringsmaatschappij, die ik juist alle beschikbare documenten had gestuurd, met weer dezelfde inschrijvingsformulieren, maar nu met nieuwe opdruk, jawel, van onze persoonsnummers. Weer alles kopiëren en versturen dus. Hetzelfde voor de autoverzekering, we kregen daarvoor zelfs een nieuw verzekeringsnummer.

En vandaag bij de klantenservice van de Coop werd me verteld dat ik, nu ik een persoonsnummer heb, een nieuwe klantenkaart krijg. Ook hier in Zweden is het zaak overal pasjes voor te hebben. De meeste kun je niet krijgen zolang je geen persoonsnummer hebt, maar bij de Coop hier in Molkom waren ze zeer coulant, en kon ik de kaart aanvragen, maar ik kreeg dan geen tijdelijke kaart. Na drie weken wachten kwam vorige week de felbegeerde klantenkaart, waarop het bedrag van aankopen wordt geregistreerd. Na elke maand krijg je een bepaald percentage als tegoed op je kaart, hoe meer je hebt gekocht, hoe meer procenten over dat bedrag. En je kunt dan fijn daarmee betalen, op een later tijdstip. Met ons gezin is dat een lucratieve aangelegenheid. Zeker omdat je ook korting krijgt bij Expert, Hertz, een bepaalde boekhandel, en nog zo een aantal winkels en bedrijven.

Op elke kassabon stond keurig vermeld dat mijn aankoopbedrag geregistreerd was, maar daaronder eveneens het bericht dat ons gezin geen klantenkaart had. Voor de zekerheid alle bonnen bewaard, en vandaag naar de klantenservice. Daar vond men het ook vreemd, en ging bellen. Het bleek dus weer aan dat persoonsnummer te liggen. Het duurde even, maar nu is het als volgt opgelost: ik krijg een nieuwe kaart, en moet dan controleren of het totaalbedrag daar inderdaad vermeld staat. Zo niet, moet ik weer langskomen. Tot die tijd kan ik de oude kaart blijven gebruiken (ik kreeg ook inderdaad keurig de speciale klantenaanbiedingen), maar moet de bonnen allemaal nog even bewaren. Bij thuiskomst vond ik in elk geval een aantal welkomstkortingsbonnen bij de post. Die waren alvast zeer welkom!

Bij de ICA, nog zo'n supergrote supermarktketen, heb ik de klantenkaart vandaag pas aangevraagd, mét mijn persoonsnummer. Omdat ik het persoonsnummer van Richard ook wist, voor hem een extra kaart aangevraagd. Tot zover geen probleem, maar toen moest er een handtekening komen, en Richard was er niet bij. En nog steeds washet geen probleem:
- U kunt gewoon zijn handtekening daar zetten, want anders komt het formulier toch weer terug, en dan duurt het zolang voor u de kaarten hebt.
Dat er met persoonsnummers veel meer kon , hadden we al begrepen, maar dit overtrof mijn stoutste verwachtingen. De tijdelijke kaart kreeg ik ook meteen mee.

Op de ski's

Gisteren naar de loppis, dat is zweeds voor tweedehands 'winkeltje', je kunt het ook als 'inloop' vertalen, omdat mensen vaak thuis een loppis hebben ingericht met spulletjes. Daar kun je de hele dag naar binnen lopen en kijken of je dat mooie nachtkastje vindt dat je al tijden zoekt, of boeken, of een stofzuiger uit 1960, of...ski's. Door al die sneeuw waren er bijna nergens meer 2e hands ski's te krijgen, en die wilden we nou net zo graag. Gisteren vonden we behalve een lamp, een dienblad en nog zo wat, toch nog langlaufski's voor Marina (3 euro), maar geen passende schoenen. Gelukkig is buurmeisje Elin er nog, zij had nog een extra paar en zo gingen ze vandaag met de latten richting het meer. Daar skieden ze overheen tot ze bij een eilandje kwamen en toen weer terug. Je ziet wel eens een sneeuwscooter eroverheen rijden om een mooi skispoor te creëren! (Links loopt Elin, rechts Marina).

Wagner einmal anders

Ik vertelde laatst over onze Ring-productie hier bij de Wermland Opera. Daar zitten nog andere bijzondere kantjes aan; onze chef, Henrik Schaefer (is 14 jaar lang altviolist geweest bij de Berliner Philharmoniker), heeft de uitvoeringspraktijk uit Wagners tijd en iets later, zo tot de jaren 30 van de vorige eeuw eens bestudeerd. Hij ontdekte dat er in die tijd door de bespelers van strijkinstrumenten bijna voortdurend van de ene naar de andere toon gegleden werd, zoals zangers doen en hij vraagt ons dat toe te passen. Je voelt je eerst ongemakkelijk als je dat doet, maar ik moet zeggen, het wordt ook heel zangerig ervan! Verder spelen we met een darm-E-snaar, die natuurlijk wel z'n kuren heeft qua aanspreken maar wel een heel mooie natuurlijke resonantie aan het instrument meegeeft. Voor de niet-musici die dit lezen moet het wel geheimtaal lijken wat ik schrijf... Het is in elk geval geen moment saai, ook al omdat wij violisten proberen zo'n 2 kilo bladmuziek te meesteren, en je soms een akte van 10 dagen geleden alweer glad vergeten was...kun je er weer opnieuw doorheen ploegen. Het is soms net sneeuwschuiven! Maar je hoort me niet klagen, hoor. Het is echt zoiets wat je één keer in je leven misschien mag/kunt doen, en dat vind ik bijzonder!

Röteflötertjes

Hoe vaak je zo'n persoonsnummer nodig hebt bleek meteen al gisteren, toen de nieuwe wasmachine geleverd werd. Bij het tekenen voor ontvangst moest ik me legitimeren, waarna er wat wijfelend naar mijn Nederlandse paspoort werd gekeken. Of ik misschien een persoonsnummer had? Jahaa, natúúrlijk had ik dat. En toen was het goed.

Tussen 9 en 17 uur zouden ze komen, werd me al bij de aankoop verteld, en maandagochtend kreeg ik al om 8 uur 's ochtends een sms waarin me dat nog een keer werd gezegd. Een half uur vóór de levertijd zou ik gebeld worden. Inderdaad ging om kwart over twaalf de telefoon, maar na het woord Tvättmaskin verstond ik niets meer. In mijn beste Zweeds gevraagd of ze wat langzamer konden spreken, en toen verstond ik het wel. Over 30 minuten. Klopte precies.

De eerste monteur stapte naar binnen en begon het ouwe bakkie te ontmantelen, en 5 minuten later liep er opeens nóg een monteur door de gang... Het is soms nog even wennen, dat voordeuren hier niet automatisch in het slot vallen... Aan de andere kant gaan ze wél naar buiten open, dus bezoekers houden na bellen of kloppen een gepaste afstand tot je deur, om blauwe ogen te voorkomen.

Toen de wasmachine was neergezet kwamen ze zich nog verontschuldigen, dat er geen Engelstalige gebruiksaanwijzing bij was geleverd, en welke taal ze op het bedieningspaneel moesten plakken. De afvoerslang werd boven de spoelbak gehangen, want de aansluiting van de afvoerslang moest met een soort röteflötertje vastgezet worden, maar dat hadden we, toen we de zaak probeerden te ontstoppen, stuk gedraaid. Hij dacht niet dat er in Molkom röteflötertjes te koop waren, maar in Karlstad waren ze zeker verkrijgbaar. Het kapotte röteflötertje werd me liefdevol overhandigd - ik denk dat ik het maar meeneem als ik op jacht ga naar een nieuwe. En ik ben erg benieuwd hoe zo'n ding nu in echt Zweeds blijkt te heten. Ik kan het ook niet opzoeken, want ik weet het in het Nederlands niet eens...

Persoonsnummers!

Ja, geloof het of niet, maar we bestaan! Het is nu bewezen, want we hebben onze Zweedse Persoonsnummers gekregen! We hadden al een voorgevoel, toen we in één week tijd voor de tweede keer post kregen van de Zweedse Rijksdienst voor het Wegverkeer, met betrekking tot de registratie van het kenteken van de auto. Richard had daar opeens een heel ander nummer achter zijn naam staan dan op de eerste brief.

En ja hoor, een paar dagen later kwam er een gróte stapel enveloppen voor ieder van ons. Allereerst de verblijfsvergunningen, en nu dus ook de felbegeerde persoonsnummers. Je kunt ze bijna zelf verzinnen, want ze beginnen met je geboortedatum, en daarna komen 4 cijfers.

Maar dankzij die 4 cijfers kunnen we nu héél gemakkelijk verzekeringen afsluiten, leningen krijgen, huizen kopen...wie weet lukt het nu met de telefoon en internet ook???

Speelt u hier 2e fluit of 2e klarinet?

Zomaar een opmerking van onze chef-dirigent Henrik Schaefer aan het adres van een fagottist. Hoe kan dat? Het zit zo; wij (het orkest van de Wermland Opera) zijn de Ring des Nibelungen integraal aan het instuderen (!) en we zijn niet zodanig bezet dat alle stemmen door de juiste instrumenten (of hoeveelheid daarvan) gespeeld kunnen worden. Dus is er een arrangement gemaakt met een andere verdeling van de stemmen. Nog een leuke; de dirigent tikt af en zegt tegen de hoorns: waarom spelen jullie niet? De hoorns hebben toch het thema hier? Zegt de 1e hoornist: 'we hebben niets in de partij staan'. Even later blijkt dat de arrangeur het thema bij de trombones heeft geparkeerd, terwijl er 6 hoorns zitten! De 1e hoornist merkt droogjes op: 'volgens mij houdt die man niet van hoorn'. Genoeg te lachen hier... Er wordt trouwens wel serieus gewerkt en goed gespeeld!