De verhuizing, dag 1

Op de verhuisdag zou tussen 8 en 9 's ochtends de wagen komen om te laden, volgens de laatste mail die ik had ontvangen, dus om 9 uur waren we kant en klaar voorbereid, hadden niets meer omhanden. Tegen half tien nog niets, en in de wetenschap dat we de volgende ochtend om tien uur in het vliegtuig moesten zitten, belde ik toch maar even naar het planbureau. Toen bleek dat men verzuimd had ons vrijdags te bellen, maar dat er eerst in Utrecht een vracht geladen mnoest worden, waarna ze om goed twee uur bij ons dachten aan te komen...

We verveelden ons inmiddels kapot, dus opa maar even gebeld of hij zin had een kop koffie te komen drinken. Dat was heel gezellig, en gelukkig belde de chauffeur al snel daarna, dat ze onderweg waren naar ons. In de tussentijd kwam HomeSweetHome ons ook nog van een deel van de boedel afhelpen, droger, wasmachine, computertafeltje, etc. dus alles wat overbleef kon mee.

Vervolgens ging het allemaal heel snel, en zelfs de hoge vitrinekast en de piano gingen over de loopplank door een opening in de schutting, naar buiten en onbeschadigd de wagen in.

Verlichting losmaken van de plafonds bleek heel wat moeilijker, het leek warempel wel of een groot deel vastgekit zat... Vanwege het feit dat het al bijna donker was, en we nog naar Amsterdam moesten om te overnachten (waren erg bang dat we onderweg naar Schiphol dankzij de NS nog zouden stranden), besloten we om het grootste deel van de verlichting maar aan de nieuwe bewoners te schenken.

Na het uitzwaaien van de verhuizers werd Marina op de fiets opgehaald voor haar logeerpartij gedurende het overgebleven deel van het schoolexamen, de sleutels aan de buren overhandigd, en vertrokken we met Yuri en Eva voor een gelukkig onbezorgde reis naar Amsterdam. In Amsterdam zijn de strippenkaarten al afgeschaft, dus mochten we voor de paar haltes van het Amstelstation naar het Roelof Hartplein per kaartje €2,60 neertellen... Héérlijk Grieks gegeten in ons lievelingsrestaurantje daar, we werden weer helemaal in de watten gelegd. De Griekse eigenaar kookt zelf, zijn Amsterdamse vrouw doet de bediening.

Vervolgens voor de laatste keer naar de van Baerlestraat, waar Richard de 4 1/2 jaar bij het KCO altijd terecht kon als hij een logeeradres nodig had bij logistieke problemen. Yuri dook helemaal bekaf zijn bed in en viel als een blok in slaap, Eva en wij werden nog even bij Vivien en Jan Willem verwacht, waar ons bij een glas prosecco een hartverwarmend afscheid werd bereid.

Tegen middernacht was het bedtijd.