Of we toeristen waren, of asielzoekers misschien? Omdat we nog geen Personsnummer hadden was het een beetje moeilijk om ons te plaatsen, toen we voor hulp kwamen. Zodoende stond Richard al snel als Richard Ludwik bekend bij de Vårdcentral in Molkom - ze hadden daar waarschijnlijk nog nooit een Nederlands paspoort gezien, want daaruit hadden ze de gegevens overgenomen. Maar iedereen was zeer vriendelijk en behulpzaam, ook toen we bij ons eerste bezoek aan de huidarts nog niet betaald bleken te hebben, we mochten dat gewoon ná de behandelimg doen.
Dan heb je het over een bedrag van SEK 250, dat komt overeen met ongeveer € 27,50... Je betaalt, als het gaat zoals het moet, vantevoren aan de kassa in het ziekenhuis. Dat wil zeggen dat je een nummertje trekt voor een sta-kassa als je kunt staan, en voor een zit-kassa als je dat niet kunt. Je noemt je naam en Personsnummer (dat duurde dus bij ons even, omdat we geen internationaal verzekeringsbewijs konden laten zien, omdat we inmiddels officieel hier wonen, maar nog maar zo kort dat we dat Personsnummer nog niet hebben), en dan wordt het betaalde bedrag opgeschreven in een soort spaarbankboekje wat je meekrijgt. Elke keer als je naar ziekenhuis of tandarts gaat komt er een bedrag bij, in een Vårdcentral is dat maar SEK 100, en wanneer het totaal de SEK 900 overschrijdt, is het verder gratis.
Bij de apotheek werd ons nadrukkelijk een sticker met de prijs van de medicijnen overhandigd: we moesten die nu eerst zelf betalen, maar zodra de inschrijving bij de Zweedse ziektekostenverzekering rond was, zouden we een groot deel terugkrijgen. Dus daarvoor zijn de Zweedse belastingen zo hoog. Het voelde wel een beetje dubbel om daar al zó snel gebruik van te moeten maken.
Want ná het weekend zaten we er meteen weer. Tijdens het weekend was het wel heel veel erger geworden, en de huidarts concludeerde dat het geen bacterie geweest kon zijn, omdat de penicilline totaal géén effect had gehad. Althans niet het gewenste, want er kwam nu ook een soort allergische reactie tegen het antibioticum bij. En de voet werd steeds dikker. Nu werden er twee kleine stukjes huid weggenomen voor onderzoek, er werden foto's gemaakt (of hij een formulier wilde tekenen waarin hij toestemming voor foto's gaf, en of de foto's voor onderwijsdoeleinden gebruikt mochten worden - Karlstad heeft een universiteit), de aangedane voeten kregen compressen, daarna weer zalf, dezelfde twee soorten, maar nu wel andere medicijnen. Een antihistaminicum wat Richard kende van de hooikoortsmaanden, en een hoge dosis Prednison. Laatste advies: ziek melden op het werk, en de inmiddels keurig verbonden en van steunkousen voorziene voeten op een stoel leggen tot er verbetering optrad...
Richard had er net één repetitie op zitten. Hélémáál niet leuk dus, en dan nog in de proeftijd. En wat zeiden ze op het werk: - Don't stress, we help each other here.
Dat was dinsdag, het is nu zaterdag, tussendoor op aanraden van het ziekenhuis nog twee keer naar de voeten laten kijken en opnieuw laten verbinden op de Vårdcentral in Molkom, en gisteren kon Richard al naar het orkest bellen, dat hij vanaf maandag weer kan komen werken. Wat een opluchting! Het gaat nu elke dag beter met de voeten. Het enige voordeel van de hele geschiedenis is, dat ik zeer bedreven ben geworden in het kunstig aanleggen van verbandjes... Als we al tegenslag tijdens de verhuizing hadden verwacht, dan toch zeker niet dit soort!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten