Het witte huis, en de rest van Grums.

Tijdens de voorbereidingen van mijn eerste huizenreis naar Zweden was dit de favoriet. Vier huizen op een rijtje, een drietal kilometers van het centrum van Grums, omgeven door weilanden en bossages. 2400 m² perceeloppervlak, en, speciaal voor Eva, een jacuzzi. Enorme veranda, daarboven een enorm balkon, voor iedereen een kamertje. En, toen ik er ging kijken, nog een keer zo'n verdieping als kelder, verdeeld over verschillende ruimtes. In de verte een glimpje water van het plaatselijke meer te zien, een prachtige appelboom in de tuin, binnenshuis allerlei verrassende hoeken en gaten, waardoor ik er meteen verliefd op werd. Aan de binnenkant helemaal opgeknapt en vernieuwd, na rook- en waterschade door een brand in de kelderruimte, 10 jaar geleden. Daarvan was geen spoor meer terug te vinden. Op fietsafstand Borgvik; meer, picnictafels, kiosk voor koffie, ijs en fris in de zomermaanden, kleedhokje voor de zwemmers, oude watermolen, oude kerk, allerlei oude en zeer pittoreske gebouwen, en een kolonie aalscholvers - komen wij aan, met de twee broedende paartjes aalscholvers in Elderveld... Ook op fietsafstand winkels, banken, school, sporthal en ijsbaan van Grums. Kerk schuin tegenover, en een mooie ook, met een begraafplaats waar je graag komt. Als bezoeker dan voorlopig...

Nóg een huis bekeken, in de Bosaardbeitjesstraat, wanneer ik de naam zou moeten vertalen. Kunnen we zó in, ook weer iedereen een kamer, ook weer een heerlijke tuin, mét appelbomen, mét composthoop - het woonoppervlak is niet eens zo groot, maar zó ontzéttend handig ingedeeld. Maar ja, toen ik later nog eens op de plattegrond van Grums keek, kwam ik tot de ontdekking, dat er hemelsbreed maar een meter of 500 afstand was tussen dit huis en de kartonfabriek. Toch merkte je daar niets van, om het huis. Windrichting? Vanuit de eetzaal van mijn motel zag ik de wolken uit de schoorstenen over het meer wegwaaien. Maar is dat altijd zo? Nee dus: een paar dagen later was de wind gedraaid naar zuidzuidoost. Ik wilde nog wat brood inslaan voor thuis, kwam nietsvermoedend uit de supermarkt, en vond het opeens raar ruiken. De kartonfabriek dus. daarmee vielen meteen drie andere huizen af, die ik had bekeken. Bij twijfel gaf dit de doorslag. En ik begreep de prijsstelling van, én het aantal te koop staande huizen. Eva heeft astma, weliswaar niet in ernstige mate, maar wanneer je voor de frisse lucht naar Zweden verhuist, maak je je toch wat ongeloofwaardig als je dan in Grums gaat wonen. Bij "het witte huis" niks aan de hand. Niets te ruiken, de rookpluimen weliswaar te zien, maar op, weer hemelsbreed, 3 kilometer afstand.

In omliggende plaatsen: een schattig huis met karakter in een snoes van een wijkje, maar de achtertuin grenst aan dát gedeelte van de E18 en E45 waar beide wegen samen lopen. Factor rust valt weg daarmee, en factor tuin ook, want die ligt op een helling van 20 %. Dan nog een huis, werkelijk in de rust, maar ik loop te soppen in de tuin, terwijl het al dagen niet heeft geregend, en onder de pas geschilderde verf op de buitenmuur zie je iets wat veel weg heeft van luchtblazen.

Wat je allemaal toch níet ziet, op de foto's van Hemnet, en op de plattegronden.