Toen kwam de vraag uit het nieuwe orkest, Värmlands Operan, of Richard per 1 augustus kon beginnen. 1 Augustus 2010 wel te verstaan. 8 Weken na het proefspel. Dát zou niet gaan. Ten eerste waren we dan nog op vakantie, weliswaar in Zweden, maar pakweg 800 km verderop, bij Robertsfors. Ten tweede zou er een heel gezin moeten meeverhuizen. En ten derde had Richard nog zijn contract bij het Concertgebouworkest.
Binnen het KCO (K= Koninklijk) wist nog niemand van onze tot nu toe zeer vage plannen er eens een tijdje tussenuit te gaan, dus die onderhandelingen moesten nog van start gaan. Zo gezegd, zo gedaan, Richard vroeg onbetaald verlof aan voor een half jaar of een jaar. We zouden dan tijdens zijn half jaar proeftijd een woning huren, en daarna beslissen wat we verder zouden willen doen. Het nieuwe orkest vond dat een prima plan, men begreep ook wel dat het op deze afstand niet zo eenvoudig was, de streefdatum werd 1 januari 2011. Waarmee we in één klap een goede anderhalf jaar vóórliepen op wat ons een ideale planning leek...
Het oude orkest was daar niet blij mee, wilde hem niet laten gaan tijdens het seizoen, en volgens de letter hadden ze ook gelijk: opzeggen doe je vóór maart van het seizoen, als je per september daaropvolgend wilt vertrekken. En we schreven nu 10 juni. Een heel seizoen doorspelen dus. Voelt als gevangenschap. Daarbij kwam, dat Rich een datum na dat verlof van 6 tot 12 maanden moest garanderen waarop hij zeker weer terug aan zijn lessenaar zou verschijnen. En dat kon en wilde hij niet. VO (Värmlands Operan) deed wat het kon, bood hem een proeftijd van twee maanden aan. Meer konden ze niet doen, omdat een proeftijd wettelijk verplicht is. Hij zou dan twee maanden daar gaan spelen, en ik zou met de kinderen nog in Nederland blijven tot Richard wist of een langere periode in Karlstad haalbaar was. Niet ideaal, wel te doen.
Maar het KCO bleef voet bij stuk houden: terugkeer binnen een bepaalde periode moest gegarandeerd worden, anders kon hij géén onbetaald verlof krijgen.
Uiteindelijk besloten we het risico te nemen: Richard kondigde zijn ontslag aan in Amsterdam. Consternatie aldaar. Op zo'n moment hoor je dan van collega's dat zijn proefspel daar, vier jaar eerder, het beste schijnt te zijn geweest óóit. Dat geeft de burger moed: stél dat het in Karlstad misloopt, krijgt hij zeker wel weer ergens een baan. Zo niet, dan verzinnen we wel iets anders. Gelukkig begreep het KCO dat het hem ernst was, en waardeerde men zijn aanbod om tot 1 januari te blijven spelen. Maar in januari zijn er bijzonder grote bezettingen ( het aantal decibels dat 100 mensen produceren is dramatisch - veel musici hebben op latere leeftijd gehoorproblemen, wat ook één van de redenen is waarom Richard het idee van een orkest met 35 vaste mensen zo prettig vindt), bovendien zijn er al teveel vacatures bij de violengroep... Tenslotte, tot onze grote opluchting, wordt er een akkoord bereikt: de derde week van januari moet Rich nog spelen, daarna kan hij vertrekken. Ook VO kan zich hierin vinden, het contract wordt getekend.
Gek genoeg reizen we een maand later af naar Zweden, voor een vakantie van drie weken, in drie verschillende gebieden, zónder Karlstad te bezoeken, omdat dat compleet uit de route ligt... De gebeurtenissen hebben onze plannen ingehaald.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten