Nog meer mentorgesprekken

Toch is een eindexamen wel een goede stok achter de deur, want bij Eva en Yuri verdween de motivatie voor schoolwerk als sneeuw voor de zon op het moment dat de streefdatum voor een verhuizing in januari/februari 2011 kwam te liggen. Zeker in de wetenschap dat ze daar een behoorlijk flexibel programma zouden krijgen, en eerst Zweeds zouden moeten leren. Ook de geruchten dat er in Zweden op de basissschool niet zoveel huiswerk gegeven zou worden werden met groot enthousiasme verwelkomd. Waar ze een paar jaar geleden hoog inzetten op het tweetalig VWO, was de inzet om dat te halen al een heel eind teruggelopen, na achteruitlopende resultaten bleef van de eerste ijver al wel heel erg weinig over, een tijdelijke deelname aan de huiswerkbegeleiding een goed jaar geleden gaf alleen maar even soulaas. Jammer dat daar opeens iemand anders aan de leiding kwam te staan, want van rustig werken leek daarna weinig sprake meer te zijn - het was één grote litanie, als ze thuiskwamen tegen zessen.

Huiswerk,  huiswerk,  huiswerk...

Evengoed had de leerlingbegeleider van Yuri en Eva het idee dat ze het wel zouden kunnen, en dat een IB-school in Karlstad, nu Eva in het vierde jaar in Arnhem zit, haar misschien de resterende drie jaar kon toelaten. In Zweden duurt de middelbare school (gymnasieskola dus) drie jaar, en dan zou ze mooi op schema blijven. In onze ogen een jaar voorlopen, omdat ze alledrie, ook Marina, op de basisschool een groep hadden overgeslagen. Dat extra jaar zouden we ze zo graag gunnen om een beetje op adem te komen na alle studiedruk. Enfin, hij leverde een globaal overzicht aan van de stof die Yuri en Eva beheersen, en daarmee gewapend maakte ik tijdens mijn eerste bezoek aan Karlstad, begin oktober, een afspraak op het Tingvalla-Gymnasiet.

Het viel nog niet zo mee om het te vinden, al had ik netjes het adres gekregen van de dame waarmee ik zou spreken. Na een paar blokjes om (het huisnummer wat ik opkreeg bleek een rijschool te zijn die bij de school hoorde) vond ik nog een heel klein bordje met hetzelfde huisnummer. De ingang leidde naar een souterrain waar een keuken gevestigd was. Om de hoek een parkeerplaatsje, en twee gebouwen met een soort hoofdingang. Geen opschrift, geen receptie. Uiteindelijk maar even gebeld, en de dame was zeer opgelucht, want ze wist niet meer waar we hadden afgesproken en het waren zoveel gebouwen, maar ze krijgen nieuwbouw op 20 minuten loopafstand, maar ze kwam me wel even ophalen als ik uitlegde waar ik stond. Zo kwam ook dat goed, en ze nam werkelijk alle tijd om me aan te horen ,van alles uit te leggen en advies te geven.

Tingvalla-Gymnasiet bleek onder meer een heuse IB-opleiding te huisvesten, te vergelijken met de International School in Arnhem. Uiteindelijk kon ik thuis een lijstje eigenschappen overbrengen die leerlingen zouden moeten hebben om het op de IB daar goed te doen:
- zeer gemotiveerd zijn voor een Engelstalige opleiding (werd thuis met een kruis in de lucht afgestreept)
- graag studeren ( ook mis)
- goed kunnen plannen ( helaas...)
- zelfstandig kunnen werken (tsja...)
Haar laatste punt: je leert daar geen Zweeds, omdat het zelfs regelmatig gebeurt dat de leerlingen uit Zweedstalige gezinnen ook buiten schooltijd met elkaar Engels gaan spreken...

Geen Tingvalla dus, en zeker geen tweetalige opleiding meer. En dat mocht ik fijn gaan bespreken bij beider mentoren. Die hadden gelukkig ook al geconstateerd, dat er een soort vrije val van de cijfers was begonnen, en ze wilden gelukkig ook nog weten hoe wij als ouders daar tegenover stonden, en hoe ze daar mee om moesten gaan op school. Kijk, met zulke mensen kun je praten! We waren het er zodoende al heel snel over eens, dat ze de lage cijfers maar beter niet ingewreven moesten krijgen, omdat ze over een paar maanden toch in een heel ander schoolsysteem terechtkomen, en dat het momenteel belangrijker is om een paar kinderen naar een ander land te brengen die min of meer goed in hun vel zitten, en open staan voor alles wat het nieuwe land ze te bieden heeft. De overgeslagen groep van de basisschool bleek daarbij een uiterst nuttig wapen in de strijd.

Eva zou graag tijdens voor haar nu nutteloze vakken alvast Zweeds willen leren. We zitten nu een goede week voor de Kerstvakantie, en inmiddels zou ze dat tijdens Nederlands wel mogen doen, in een rustige ruimte. Welke rustige ruimte?

En voor Yuri de suggestie om tijdens mentoruur te werken aan een presentatie over Zweden en onze nieuwe omgeving. Ooit iemand zo'n presentatie laten doen die niet op wil vallen?

Drie keer raden wat er met de motivatie voor de huidige school gebeurt...