Lena

Lena is een speciaal stukje waard. Het was leuk om haar weer te zien, we hebben een heel gezellige ochtend gehad, ondanks dat het bezoek eigenlijk een zeer zakelijk doel had. Ik zou willen dat alle makelaars en makelaarsassistenten zo enthousiast zijn over de huizen die ze in de verkoop hebben. Je zag haar gewoon ook zelf genieten. En álles wat je wilt weten wordt uitgezocht en nageplozen. Bij het Dyvelstenhuis was dat ook zeker noodzakelijk, omdat dat hoog op ons prioriteitenlijstje bleef staan, ook nádat ik met haar nog een ander huis in Deje, aan de Kanalgatan, had bekeken:

Een huis met een eigen aanlegsteigertje aan de Klarälven, de rivier die naar Karlstad stroomt.

Het Dyvelstenhuis was hier een soort uitgebouwde versie van, in betere staat, zonder aanlegsteiger, maar met 3 keer zoveel grond. Jammer dat het wel de redelijk drukke weg 62 dichtbij heeft, je hoort in Dyvelsten steeds verkeer, hier aan de Kanalgatan is het een stuk rustiger. Toch ook te weinig kamers. Dyvelsten bleef over.

Met de belofte om in de middag nog even te bellen voor meer info over het Dyvelstenhuis, vertrok zij naar een andere afspraak, en ik naar Grums, voor een tweede bezichtiging van "het witte huis". Dat verschoof naar de tweede plaats.

Typisch Lena: houd je van breien? Wat bleek? Omdat ik nog geen werk had in de omgeving, had zij al zo haar eigen ideeën om wat extra inkomsten voor me te genereren. Zijzelf breit erg graag, en maakt van die modieuze dingen als losse collen voor op een trui, en met kraaltjes versierde polswarmers. Die verkoopt ze aan twee boetiekjes in de omgeving, en naar eigen zeggen heeft ze te weinig tijd om te breien, omdat alles al verkocht is vóór ze het volgende afheeft. Een paar keer per jaar huurt ze een tafel voor 75 of 100 kronen op een markt (ik kreeg meteen het plaatselijke krantje onder mijn neus waar weer zo'n markt werd aangekondigd), en zo verdient ze nog wat leuks bij. Ik moest dan gewoon 1000 van dat soort dingen maken, misschien konden de dochters dan ook wel helpen, en dan verder gewoon op alle muziekscholen in de omgeving opduiken. Die in Kil zou heel erg goed zijn.

Ook wist Lena dat de muziekvakopleiding in Arvika, 60 km (6 mil) van Karlstad, héél erg goed bekend staat. Schijnt één van de beste opleidingen tot muziekleraar in Zweden te zijn. Laat Marina die nu net op het oog hebben, dus ik nam me voor om daar vrijdag op de terugreis naar Oslo, even langs te gaan voor informatie.

En Forshaga heeft een heel bijzondere Gymnasieskola, waar leerlingen uit de verre omtrek op af komen, omdat deze twee specialisatierichtingen niet op veel scholen te vinden zijn: visserij, en hondenverzorging.

Van haar kreeg ik ook de namen en telefoonnummers van twee mensen in Forshaga, die daar elk jaar een kamermuziekweek organiseren. Het gebouw waar dat plaatsvindt konden we vanuit het groene huis in Deje zien liggen, aan de overkant van de rivier. (Bleek Brygerigatan toch om de hoek van Kanalgatan te liggen. Het was al net zo'n type huis. Maar met mijn richtinggevoel was mij natuurlijk niet opgevallen dat we twee keer in die buurt waren, omdat Lena maar meteen een soort toeristische route met me had gereden...) De concertzaal was in een voormalige fabriek, en die mensen zouden vast wel in onze plannen geïnteresseerd zijn. Dát was dus adresje twee, minder utopisch dan wat we in het hoge noorden hadden gevonden tijdens de zomervakantie, maar misschien wel eerder te realiseren.

Tenslotte lanceerde ze nog een opmerking, waar ik haar steeds weer dankbaar voor ben:
- Een huis adopteer je niet. Je kunt het altijd weer verkopen.

Inderdaad kreeg ik in de middag een telefoontje van haar: of ik donderdagmiddag tijd had? Dan zou haar chef alle informatie over het Dyvelstenhuis voor me hebben, want het leek allemaal nogal ingewikkeld te zijn, en ik moest dat heel goed uitzoeken en overleggen. Donderdagmiddag zou ik nog twee huizen in Molkom bekijken in dezelfde prijsklasse als die in Dyvelsten, en aangezien Forshaga op de route lag, kon ik dat nog precies inplannen.