Die donderdagmiddag bekijk ik nog twee huizen in Molkom. Bij de eerste wordt me al direct verteld, dat de prijs wel 10 % mag zakken, omdat de eigenaars al elders wonen en ervan af willen: het huis was nog een tijdje verhuurd, maar de huurder heeft de laatste termijn niet betaald en is met onbekende bestemming vertrokken. Het huis is al leeg, dus we zouden er makkelijk vóór 1 februari in kunnen. Haardje in de woonkamer, maar de ruitjes liggen ernaast, en de makelaar kan ze er ook niet goed inkrijgen. Donker, versleten behangetjes, vloerbedekking donker, betimmering donker, ondanks het prachtige weer vind ik het er niet fijn. Het huis ligt wel prachtig.
Daarna een nieuwere wijk, ook weer een beetje op een heuvel. Echt Zweeds Huis: rood geschilderd en van hout. Helaas geen open haard, wel een bibliotheek op de bovenverdieping: de overloop is nogal ruim bemeten, en behalve twee wanden met boeken is er plaats voor een salontafel, een bankje en twee stoelen. Vanuit de dakkapel een schitterend uitzicht. Grote keuken, daar past onze eettafel met stoelen makkelijk in, ruime woonkamer, nog een behoorlijke kamer beneden (piano apart!), zelfs met een deur naar buiten die ik eerst niet zag omdat de kamer vól staat en ligt met troep. Een klein kantoortje naast de voordeur, en tussen de pianokamer en de woonkamer nóg een kamertje. Boven een heel grote slaapkamer met uitzicht over het meer, een inloopkast én een ingebouwde kastenwand, aan de andere kant van de overloop-bibliotheek was nog zo'n kamer, maar die is in tweeën gesplitst. Dat zijn dan 6 slaapkamers en een meubileerbare overloop. Vergelijkbaar met de 7 kamers van de Dyvelstensvägen. Perceeloppervlak van dit huis is echter "maar" de helft: bijna 1200 m². Tuin rondom, smal weggetje waar duidelijk alleen maar de bewoners van de aanliggende huizen komen, schuur met apart hok voor fietsen. Badkamer met toilet beneden, toilet en douche boven. Ook nog een washok. Ik ben er helemaal weg van, dit wordt een serieuze concurrent van het Dyvelstenhuis.
Op de terugweg naar Deje langs mijn lievelingsroute is het weer genieten. Ook daar staan bordjes "till salu", "te koop", maar ik let er liever niet op: we zullen toch concessies moeten doen in het kader van de bereikbaarheid van werk en school. Niet al te afgelegen wonen dus.
Vroeg in Forshaga, dus ik kan nog mooi een voorraad brood inslaan voor thuis. Even in de handwerkwinkel rondgeneusd, me erover verbazend dat ze in zo'n dorp het complete assortiment aan DMC borduurgaren hebben... daar heb ik me toch half Europa voor doorgereisd, omdat het garen voor het "Spaanse" kleed op was. Had de kleurtjes niet bij me, dus heb me beperkt tot twee bolletje wol voor Marina's beddesprei.
Nu terug naar Lena.
Het Dyvelstenhuis was oorspronkelijk een groter bezit, wat door erfrecht is vesnipperd, net als in Nederland vroeger met de landerijen: elk kind kreeg een gedeelte. De erfenis van de twee broers blijkt niet alleen te bestaan uit huis, garage en timmerschuur (waar je twee mooie kamertjes zou kunnen maken (als je geld over hebt), maar uit nog een V-vormig perceel daarachter, met een uiterst gammele voormalige gróte paardenstal en een stukje bos. Naar dat perceel loopt geen toegangsweg, die zou langs de oude heg wel gemaakt kunnen worden, maar wie heeft dat nu over voor een bouwval? Nu overwegen de broers om die twee percelen samen te laten voegen, maar daar moet natuurlijk speciale toestemming voor gevraagd worden bij bepaalde instanties. Bijkomend probleem is, dat het achterste perceel wél voorzien is van jachtrecht voor de eigenaar, maar het voorste perceel niet...
Jachtrecht dus. Dat is in Zweden automatisch gekoppeld aan een bepaald perceel, waarop de eigenaar, als hij zijn jachtbrevet heeft, en wanneer hij zich heeft aangesloten bij een jagersvereniging, mag jagen. Normaal gesproken grenzen er een heel aantal van dat soort percelen aan elkaar, zodat op al die percelen gejaagd mag worden door eenieder die lid is van die vereniging. Thuis had ik al ooit geroepen dat ik in Zweden mijn jachtdiploma zou gaan halen als we ergens afgelegen zouden gaan wonen. Eigen voorziening in konijnen en zo. Nooit gedacht dat dat meteen al zo dichtbij zou komen.
Wanneer het zou lukken om de percelen te koppelen, zouden ze voor dat tweede gedeelte een 250 000 kronen extra willen hebben. Waarmee ons grondgebied 4000 m² zou beslaan. Een mini-landgoed dus. Toch werd het op deze manier wel érg veel geld voor één inkomen. En dan maar hopen dat er niets kapot gaat. Willen we ons opnieuw een slag in de rondte werken om de eindjes aan elkaar te knopen? Dat hebben we een paar jaar geleden al gedaan, met drie kleine kinderen en een 3/4 baan bij Het Gelders Orkest. Het ging toen ook, en moet je nu eens zien wat we voor een grondstuk en wat we voor een gebouwen krijgen.
Nú hebben we serieus een probleem...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten